Psalm 104 | English Standard Version

O Lord My God, You Are Very Great

1 Bless the Lord, O my soul! O Lord my God, you are very great! You are clothed with splendor and majesty, 2 covering yourself with light as with a garment, stretching out the heavens like a tent. 3 He lays the beams of his chambers on the waters; he makes the clouds his chariot; he rides on the wings of the wind; 4 he makes his messengers winds, his ministers a flaming fire. 5 He set the earth on its foundations, so that it should never be moved. 6 You covered it with the deep as with a garment; the waters stood above the mountains. 7 At your rebuke they fled; at the sound of your thunder they took to flight. 8 The mountains rose, the valleys sank down to the place that you appointed for them. 9 You set a boundary that they may not pass, so that they might not again cover the earth. 10 You make springs gush forth in the valleys; they flow between the hills; 11 they give drink to every beast of the field; the wild donkeys quench their thirst. 12 Beside them the birds of the heavens dwell; they sing among the branches. 13 From your lofty abode you water the mountains; the earth is satisfied with the fruit of your work. 14 You cause the grass to grow for the livestock and plants for man to cultivate, that he may bring forth food from the earth 15 and wine to gladden the heart of man, oil to make his face shine and bread to strengthen man’s heart. 16 The trees of the Lord are watered abundantly, the cedars of Lebanon that he planted. 17 In them the birds build their nests; the stork has her home in the fir trees. 18 The high mountains are for the wild goats; the rocks are a refuge for the rock badgers. 19 He made the moon to mark the seasons;* the sun knows its time for setting. 20 You make darkness, and it is night, when all the beasts of the forest creep about. 21 The young lions roar for their prey, seeking their food from God. 22 When the sun rises, they steal away and lie down in their dens. 23 Man goes out to his work and to his labor until the evening. 24 O Lord, how manifold are your works! In wisdom have you made them all; the earth is full of your creatures. 25 Here is the sea, great and wide, which teems with creatures innumerable, living things both small and great. 26 There go the ships, and Leviathan, which you formed to play in it.* 27 These all look to you, to give them their food in due season. 28 When you give it to them, they gather it up; when you open your hand, they are filled with good things. 29 When you hide your face, they are dismayed; when you take away their breath, they die and return to their dust. 30 When you send forth your Spirit,* they are created, and you renew the face of the ground. 31 May the glory of the Lord endure forever; may the Lord rejoice in his works, 32 who looks on the earth and it trembles, who touches the mountains and they smoke! 33 I will sing to the Lord as long as I live; I will sing praise to my God while I have being. 34 May my meditation be pleasing to him, for I rejoice in the Lord. 35 Let sinners be consumed from the earth, and let the wicked be no more! Bless the Lord, O my soul! Praise the Lord!

کتاب مقدس، ترجمۀ معاصر

در ستايش آفريدگار

1 ای جان من، خداوند را ستايش كن! ای خداوند، ای خدای من، تو چه پرشكوه هستی! تو خود را با عزت و جلال آراسته و خويشتن را با نور پوشانيدهای. آسمان را مثل خيمه گسترانيدهای 3 و خانهٔ خود را بر آبهای آن بنا كردهای. ابرها را عرابه خود نمودهای و بر بالهای باد میرانی. 4 بادها فرمانبران تو هستند و شعلههای آتش خدمتگزاران تو. 5 ای خداوند، تو زمين را بر اساسش استوار كردی تا هرگز از مسيرش منحرف نشود. 6 درياها همچون ردايی آن را در برگرفت و آب درياها کوهها را پوشاند. 7 اما آبها از هيبت صدای تو گريختند و پراكنده شدند. 8 به فراز کوهها برآمدند و به دشتها سرازير شده، به مكانی كه برای آنها ساخته بودی، جاری شدند. 9 برای درياها حدی تعيين نمودهای تا از آنها نگذرند و زمين را دوباره نپوشانند. 10 در درهها، چشمهها بوجود آوردهای تا آب آنها در كوهپايهها جاری شود. 11 تمام حيوانات صحرا از اين چشمهها آب مینوشند و گورخرها تشنگی خود را برطرف میسازند. 12 پرندگان بر شاخههای درختان لانه میسازند و آواز میخوانند. 13 از آسمان بر کوهها باران میبارانی و زمين از نعمتهای گوناگون تو پر میشود. 14 نباتات را برای خوراک حيوانات، و درختان ميوهدار و سبزيجات و غلات را برای استفاده انسان، از زمين میرويانی تا انسان بتواند شراب و روغن و نان برای خود تهيه كند و شاد و نيرومند باشد. 16 درختان سرو لبنان كه تو ای خداوند، آنها را كاشتهای سبز و خرمند. 17 مرغان هوا در درختان سرو لانه میسازند و لکلکها بر شاخههای درختان صنوبر. 18 کوههای بلند، چراگاه بزهای كوهی است و صخرهها، پناهگاه خرگوشان. 19 ماه را برای تعيين ماههای سال آفريدی و آفتاب را برای تعيين روزها. 20 به فرمان تو شب میشود. در تاريكی شب همهٔ حيوانات وحشی از لانههای خود بيرون میآيند. 21 شيربچگان برای شكار غرش میكنند و روزی خود را از خدا میخواهند. 22 هنگامی كه آفتاب طلوع میكند، آنها به لانههای خود برمیگردند و میخوابند. 23 آنگاه انسانها برای كسب معاش، از خانه بيرون میروند و تا شامگاه كار میكنند. 24 خداوندا، كارهای دست تو چه بسيارند. همه آنها را از روی حكمت انجام دادهای. زمين از مخلوقات تو پر است. 25 در درياهای بزرگی كه آفريدهای جانوران بزرگ و كوچک به فراوانی يافت میشوند. 26 نهنگان در درياها بازی میكنند و كشتیها بر سطح آنها روانند. 27 تمام مخلوقات تو منتظرند تا تو روزیشان را به آنها بدهی. 28 تو روزی آنها را میرسانی و آنها را سير میكنی. 29 هنگامی كه روی خود را از آنها برمیگردانی مضطرب میشوند؛ و وقتی جان آنها را میگيری، میميرند و به خاكی كه از آن ساخته شدهاند، برمیگردند. 30 اما زمانی كه به مخلوقات جان میبخشی، زنده میشوند و به زمين طراوت میبخشند. 31 شكوه و عظمت خداوند جاودانی است و او از آنچه آفريده است خشنود میباشد. 32 خداوند به زمين نگاه میكند و زمين میلرزد؛ کوهها را لمس مینمايد و دود از آنها بلند میشود. 33 تا زندهام، خداوند را با سرود پرستش خواهم كرد و تا وجود دارم او را ستايش خواهم نمود. 34 باشد كه او از سرود من خشنود شود، زيرا او سرچشمه همهٔ خوشیهای من است. 35 باشد كه همهٔ گناهكاران نابود شوند و بدكاران ديگر وجود نداشته باشند. ای جان من، خداوند را ستايش كن! سپاس بر خداوند باد!

Psalm 104 | English Standard Version کتاب مقدس، ترجمۀ معاصر

O Lord My God, You Are Very Great

در ستايش آفريدگار