1Wtedy Józef nie potrafił opanować się już wobec wszystkich, którzy stali wokół niego, i zawołał: Wyprowadźcie wszystkich ode mnie. I nie pozostał przy nim nikt, gdy Józef dał się poznać swoim braciom. (Dz 7,13)2A płacząc, podniósł swój głos tak, że usłyszeli [to] Egipcjanie i usłyszał dom faraona.3I powiedział Józef do swoich braci: Ja jestem Józef! Czy żyje jeszcze mój ojciec? Jego bracia zaś nie byli w stanie mu odpowiedzieć, bo przestraszyli się go.4Wtedy Józef powiedział do swoich braci: Zbliżcie się, proszę, do mnie! A gdy zbliżyli się, powiedział: Ja jestem Józef, wasz brat, którego sprzedaliście do Egiptu.5Lecz teraz nie żałujcie ani nie złośćcie się [na siebie] w swoich oczach, że mnie tu sprzedaliście, bo dla przetrwania posłał mnie Bóg przed wami.6Bo już dwa lata trwa głód pośród ziemi, a nadchodzi jeszcze pięć lat, w których nie będzie orki ani żniwa.7Bóg posłał mnie więc przed wami, aby zapewnić wam resztę na ziemi i aby zachować wam życie przez wielkie ocalenie.[1]8Tak więc nie wy mnie tu posłaliście, ale Bóg; i ustanowił mnie ojcem[2] faraona i panem całego jego domu, i władcą w całej ziemi egipskiej.9Pośpieszcie się i idźcie[3] do mojego ojca, i powiedzcie mu: Tak powiedział twój syn Józef: Bóg ustanowił mnie panem całego Egiptu. Przybądź do mnie, nie stój.10I zamieszkasz w ziemi Goszen[4] i będziesz blisko mnie, ty i twoi synowie, i synowie twoich synów, twoje owce i twoje bydło – i wszystko, co masz.11I utrzymam cię tam, bo jeszcze pięć lat będzie głód, byś nie zubożał, ty i twój dom – i wszystko, co masz.12A oto widzą wasze oczy i oczy mojego brata, Beniamina, że to moje usta wam to oznajmiają.13Opowiedzcie też mojemu ojcu o całej mojej chwale w Egipcie i o wszystkim, co widzieliście, i pośpieszcie, sprowadźcie tu mojego ojca.14Potem rzucił się na szyję swemu bratu Beniaminowi i płakał. I Beniamin płakał na jego szyi.15Następnie ucałował wszystkich swoich braci i płakał [uwieszony] na nich, a potem rozmawiali z nim jego bracia.16A gdy wieść [o tym] usłyszano w domu faraona, że przybyli bracia Józefa, okazało się to dobre w oczach faraona i w oczach jego sług.17Powiedział więc faraon do Józefa: Powiedz swoim braciom: Uczyńcie tak: Objuczcie swoje bydło i idźcie, udajcie się do ziemi Kanaan.18Zabierzcie waszego ojca i wasze domy i przybądźcie do mnie, a dam wam najlepszą [część] ziemi egipskiej i będziecie spożywać tłuszcz ziemi.19Ciebie też upoważniam, byś im przekazał: Uczyńcie tak: Weźcie z ziemi egipskiej wozy dla waszych dzieci oraz dla waszych żon, spakujcie waszego ojca i przyjedźcie.20Niech wasze oczy nie żałują sprzętów, gdyż to, co najlepsze w całej ziemi egipskiej, będzie wasze.21Tak też uczynili synowie Izraela, a Józef dał im wozy, według polecenia faraona, dał im też żywność[5] na drogę.22Każdemu z nich dał szaty na zmianę, a Beniaminowi dał trzysta srebrników i pięć szat na zmianę.23Swojemu ojcu zaś posłał dziesięć osłów objuczonych najlepszymi dobrami Egiptu i dziesięć oślic objuczonych zbożem i chlebem, i zaopatrzeniem dla ojca na drogę.24Potem wyprawił swoich braci i odeszli – i powiedział do nich: Nie niepokójcie się[6] w drodze!25Wyjechali zatem z Egiptu i przybyli do ziemi Kanaan, do Jakuba, swojego ojca.26A [tam] oznajmili mu: Józef wciąż żyje i jest on władcą w całej ziemi egipskiej. Lecz jego serce nie drgnęło, ponieważ im nie wierzył.27Lecz gdy powtórzyli mu wszystkie słowa Józefa, które ten wypowiedział do nich, i gdy zobaczył wozy, które Józef posłał, ażeby go przenieść, ożywił się duch Jakuba, ich ojca.28Wtedy Izrael powiedział: Najważniejsze,[7] że mój syn Józef wciąż żyje. Zanim umrę, pójdę go zobaczyć.