1I JHWH nawiedził Sarę, jak powiedział, i uczynił JHWH Sarze, jak oznajmił.2I poczęła, i urodziła Sara Abrahamowi syna w jego starości, o tym czasie, który oznaczył mu Bóg. (Hbr 11,11)3I nadał Abraham swojemu synowi, który mu się urodził, którego mu urodziła Sara, imię Izaak.4I obrzezał Abraham Izaaka, gdy ten miał osiem dni – tak, jak przykazał mu Bóg. (Dz 7,8)5A Abraham miał sto lat, gdy urodził mu się jego syn Izaak.6Sara zaś powiedziała: Śmiech sprawił mi Bóg, każdy, kto o tym usłyszy, śmiać mi się będzie!7I powiedziała: Kto by powiedział Abrahamowi: Sara będzie karmić piersią synów – bo urodziłam[1] syna w jego starości!8A gdy chłopiec podrósł i został odstawiony od piersi, Abraham wyprawił wielką ucztę w dniu odstawienia Izaaka.[2]9Wtedy Sara zauważyła, że syn Hagar, Egipcjanki, którego ta urodziła Abrahamowi, żartuje,[3] (Ga 4,29)10i powiedziała do Abrahama: Wypędź tę niewolnicę[4] i jej syna, bo nie będzie dziedziczył[5] syn tej niewolnicy z moim synem, z Izaakiem!11Słowo to wydało się bardzo złe[6] w oczach Abrahama ze względu na jego syna.12Lecz Bóg powiedział do Abrahama: Niech nie wydaje ci się złe w twoich oczach to, co dotyczy chłopca i twojej niewolnicy. We wszystkim, co powie ci Sara, posłuchaj jej głosu, gdyż od Izaaka nazywane będzie twoje nasienie. (Rz 9,7; Hbr 11,18)13Syna twojej niewolnicy również uczynię[7] narodem, gdyż jest on twoim nasieniem.14Wstał więc Abraham wcześnie rano, wziął chleb i bukłak z wodą i dał Hagar, włożył [to] na jej ramię, oraz dziecko, i odprawił ją. I [Hagar] odeszła, i błąkała się po pustyni Beer-Szeby.[8]15A gdy wyczerpała się woda z bukłaku, porzuciła dziecko pod jednym z krzaków,16poszła i usiadła sobie naprzeciw w odległości strzału z łuku, bo powiedziała: Nie chcę patrzeć na śmierć dziecka. Usiadła więc naprzeciw, podniosła swój głos i płakała.[9]17I usłyszał Bóg głos chłopca, i zawołał anioł Boży do Hagar z niebios, i powiedział do niej: Co tobie, Hagar? Nie bój się, bo Bóg usłyszał głos chłopca tam, gdzie on jest.18Wstań, podnieś chłopca i uchwyć go swoją ręką, gdyż uczynię z niego wielki naród.19I otworzył Bóg jej oczy, i zobaczyła studnię z wodą, poszła więc i napełniła wodą bukłak, i dała chłopcu pić.20A Bóg był z chłopcem. Wyrósł [on], zamieszkał na pustyni i został łucznikiem.[10]21Mieszkał na pustyni Paran; a jego matka wzięła dla niego żonę z ziemi egipskiej.
Przymierze Abrahama z Abimelekiem
22I stało się w tym czasie, że powiedział Abimelek[11] i Pikol,[12] dowódca jego wojska, do Abrahama: Bóg jest z tobą we wszystkim, co ty czynisz.23Przysięgnij mi więc teraz na Boga, że nie zdradzisz mnie ani mego potomka, ani mego rodu; łaskę, jaką wyświadczyłem tobie, wyświadczysz i mnie oraz ziemi, w której gościsz.24Wtedy Abraham odpowiedział: [Tak], ja przysięgnę.[13]25Wypomniał jednak Abraham Abimelekowi sprawę studni z wodą, którą [siłą] zajęli słudzy Abimeleka.26I powiedział Abimelek: Nie wiem, kto uczynił tę rzecz. Również ty nie powiadomiłeś mnie o tym, a ja również nie słyszałem o tym do dzisiaj.27Wtedy Abraham wziął owce i woły i dał Abimelekowi, i obaj zawarli przymierze.28I ustawił Abraham osobno siedem jagnięcych samiczek ze stada.29Wtedy powiedział Abimelek do Abrahama: Na co te siedem jagnięcych samiczek, które ustawiłeś osobno?30I odpowiedział: Przyjmij tych siedem jagniąt z mojej ręki, aby były mi na świadectwo, że wykopałem tę studnię.31Dlatego nazwano to miejsce Beer-Szeba, ponieważ tam obaj złożyli przysięgę.32Tak zawarli przymierze w Beer-Szebie. Następnie powstał Abimelek i Pikol, dowódca jego wojska, i wrócili do ziemi filistyńskiej.[14]33Abraham[15] natomiast zasadził tamaryszek[16] w Beer-Szebie i wzywał tam imienia JHWH, Boga Wiekuistego.34I gościł Abraham w ziemi filistyńskiej przez wiele dni.