1Król wraz z Hamanem przybył, aby ucztować[1] z królową Esterą.2I powiedział król do Estery również w drugim dniu, gdy napił się wina: Jaka jest twoja prośba, królowo Estero, a będzie ci [to] dane; i jakie twoje życzenie – aż do połowy królestwa – a będzie spełnione.3I odpowiedziała królowa Estera: Jeśli znalazłam łaskę w twoich oczach, królu, i jeśli król uzna to za dobre, to niech na moją prośbę mi zostanie darowana dusza, i na moje życzenie – mój lud.4Gdyż zostaliśmy sprzedani, ja i mój lud, na zagładę, na zabicie, na wytępienie. I gdybyśmy zostali sprzedani jako niewolnicy i niewolnice, milczałabym, gdyż ta niedola nie mogłaby wyrównać straty króla.5Na to odezwał się król Achaszwerosz i powiedział do królowej Estery: Kto to jest i gdzie jest ten, kto napełnił swoje serce, aby tak postąpić?6Estera odpowiedziała: [Tym] ciemiężycielem i wrogiem jest Haman, zły ten [człowiek]. A Haman przestraszył się przed obliczem króla i królowej.7Wtedy król wstał w swoim gniewie od uczty przy winie i [wyszedł] do ogrodu pałacowego, a Haman wstał, by błagać królową Esterę o życie, gdyż zobaczył, że dopełniło się jego nieszczęście ze [strony] króla.
Śmierć Hamana
8Gdy król powrócił z ogrodu pałacowego do domu, gdzie odbywała się uczta przy winie, a Haman padł na łoże, na którym była Estera, król powiedział: Czy także królową chce zgwałcić[2] przy mnie w domu? Ledwie to słowo wyszło z ust króla, a już oblicze Hamana zakryto.[3]9Wówczas Charbona, jeden z eunuchów, powiedział przed obliczem króla: Oto w domu Hamana stoi już szubienica wysoka na pięćdziesiąt łokci, którą sporządził Haman dla Mordochaja, który dobrze podpowiedział królowi. I powiedział król: Powieście go na niej.10Powiesili więc Hamana na szubienicy, którą ustawił dla Mordochaja. I gniew króla ustąpił.