Pismo Święte Starego i Nowego Przymierza (dosłowny)
od Ewangeliczny Instytut Biblijny1I usłyszałem donośny głos mówiący z przybytku do siedmiu aniołów: Idźcie i wylejcie na ziemię siedem czasz Bożego gniewu.[1] (Ap 15,1; Ap 15,5)2Wówczas poszedł pierwszy i wylał swoją czaszę na ziemię; i wystąpiły na ludziach, którzy mają znamię zwierzęcia i kłaniają się jego podobiźnie, złośliwe i bolesne wrzody.[2] (Ap 13,17; Ap 14,9; Ap 14,11; Ap 19,20; Ap 20,4)3A drugi wylał swoją czaszę na morze; i stało się krwią jakby zmarłego – i umarła każda dusza życia[3] w morzu. (Ap 8,8; Ap 11,6; Ap 16,4)4A trzeci wylał swoją czaszę na rzeki i na źródła wód – i stały się krwią. (Ap 8,10)5I usłyszałem anioła wód, mówiącego: Jesteś Sprawiedliwy [Ty], który jesteś i który byłeś, Święty, że wydałeś taki wyrok; (Ap 1,4; Ap 1,8; Ap 4,8; Ap 6,10; Ap 11,17; Ap 15,3; Ap 15,4; Ap 16,7; Ap 19,2)6ponieważ wylali krew świętych i proroków, również im dałeś pić krew – zasłużyli na to. (Mt 23,35; Łk 11,49; Ap 17,6; Ap 18,24)7I usłyszałem ołtarz, mówiący: Tak, Panie, Boże Wszechmogący, słuszne i sprawiedliwe są Twoje wyroki. (Ap 1,8; Ap 4,8; Ap 6,9; Ap 9,13; Ap 11,17; Ap 14,18; Ap 15,3; Ap 16,14; Ap 19,2; Ap 19,6; Ap 19,15; Ap 21,22)8A czwarty wylał swoją czaszę na słońce; i dano mu przypiec ludzi ogniem. (Ap 6,12; Ap 8,12)9I przypieczeni zostali ludzie wielkim żarem, i bluźnili imieniu Boga,[4] który ma moc nad tymi plagami – i nie opamiętali się, aby oddać Mu chwałę. (Ap 2,21; Ap 9,20; Ap 11,13; Ap 13,6; Ap 14,7; Ap 16,11; Ap 16,21)10A piąty wylał swoją czaszę na tron zwierzęcia;[5] wówczas w jego królestwie nastała ciemność i z bólu gryźli swoje języki, (Ap 8,12; Ap 13,2; Ap 17,17)11i bluźnili Bogu nieba z powodu swoich bólów i z powodu swoich wrzodów, lecz nie opamiętali się w swoich uczynkach. (Ap 9,20; Ap 11,13; Ap 16,2; Ap 16,9)12A szósty wylał swoją czaszę na wielką rzekę Eufrat; i wyschła jej woda, aby mogła być przygotowana droga dla królów ze wschodu słońca. (Ap 7,2; Ap 9,14)13I zobaczyłem trzy duchy nieczyste wychodzące niczym żaby[6] z paszczy smoka i z paszczy zwierzęcia, i z ust fałszywego proroka; (Mt 10,1; Mk 1,26; Ap 13,11; Ap 18,2; Ap 19,20; Ap 20,10)14są to bowiem duchy demonów, które czynią znaki i które idą do królów całego zamieszkałego świata, aby ich zgromadzić do bitwy w ten wielki dzień Wszechmogącego Boga. (Mt 24,24; Łk 4,33; 1 Tm 4,1; Ap 1,8; Ap 4,8; Ap 6,17; Ap 11,17; Ap 13,13; Ap 15,3; Ap 16,7; Ap 17,14; Ap 19,6; Ap 19,15; Ap 19,19; Ap 19,20; Ap 21,22)15Oto przychodzę jak złodziej; szczęśliwy ten, który czuwa i strzeże swoich szat, aby nie chodzić nago i aby nie widziano jego pohańbienia.[7] (Mt 24,42; Mt 24,43; Mk 13,33; Mk 13,35; Łk 12,39; Łk 21,36; Ef 4,22; Kol 3,9; 1 Tes 5,2; 1 Tes 5,4; 2 P 3,10; Ap 3,3; Ap 3,4; Ap 3,17; Ap 19,8)16I zgromadził ich w miejscu zwanym po hebrajsku Harmagedon.[8]
Siódma czasza plag ostatecznych Bitwa pod Harmagedonem
17A siódmy wylał swoją czaszę w powietrze; wówczas z przybytku, od tronu, wyszedł donośny głos, mówiący: Stało się! (Ef 2,2; Ap 4,2; Ap 11,19; Ap 16,1; Ap 21,6)18I nastąpiły błyskawice i głosy, i gromy, i doszło do tak wielkiego trzęsienia ziemi, jakiego nie było, odkąd człowiek[9] istnieje na ziemi – tak wielkie było to trzęsienie. (Mt 24,21; Ap 4,5; Ap 6,12; Ap 8,5; Ap 11,13; Ap 11,19)19I stało się, że wielkie miasto rozpadło się na trzy części,[10] a także miasta narodów runęły. I wspomniano przed Bogiem o wielkim Babilonie, aby mu dać kielich wina szaleństwa[11] gniewu Bożego. (Ap 11,8; Ap 14,8; Ap 14,10; Ap 15,7; Ap 17,5; Ap 18,2; Ap 18,5; Ap 18,6)20I wszelka wyspa uciekła i nie znaleziono już gór. (Ap 6,14)21I spadł z nieba na ludzi wielki grad, jakby [o wadze] talentu;[12] a ludzie bluźnili Bogu z powodu plagi gradu, gdyż była to bardzo wielka plaga. (Ap 11,19; Ap 16,9; Ap 16,11)
1I usłyszałem, jak donośny głos ze świątyni zawołał do siedmiu aniołów: „Idźcie i wylejcie na ziemię siedem pucharów Bożego gniewu!”.2Wtedy ruszył pierwszy anioł i wylał swój puchar na ziemię. I natychmiast wszystkich ludzi, noszących znak bestii i oddających cześć jej posągowi, dotknęły złośliwe i bolesne wrzody.3Drugi anioł wylał swój puchar na morze, a jego woda stała się jak krew umarłego. Wszystkie stworzenia, które w niej żyły, wyginęły.4Trzeci anioł wylał swój puchar na rzeki oraz źródła wód, a ich woda zamieniła się w krew.5Wtedy usłyszałem, jak anioł, który miał władzę na wodą, obwieścił: „Święty i sprawiedliwy Boże, Ty jesteś i zawsze byłeś. Twój wyrok jest słuszny.6Tym, którzy przelali krew, mordując świętych i proroków, dałeś teraz do picia właśnie krew —zasłużyli na to”.7I usłyszałem głos dobiegający od ołtarza: „Wszechmocny Boże, Panie, Twój wyrok jest sprawiedliwy i słuszny”.8Czwarty anioł wylał swój puchar na słońce—i poraziło ono ludzi swoim żarem.9Upał był tak wielki, że ludzie zaczęli przeklinać Boga, który ma władzę nad klęskami. Nie opamiętali się jednak i nie oddali Mu czci.10Piąty anioł wylał swój puchar na tron bestii. Wtedy jej królestwo pogrążyło się w ciemności, a ludzie z bólu gryźli własne języki.11Przeklinali Boga, który jest w niebie, za swój ból i wrzody pokrywające ich ciało, ale nadal nie opamiętali się i nie porzucili zła.12Szósty anioł wylał puchar na wielką rzekę Eufrat, a jej wody zupełnie wyschły. Koryto rzeki utworzyło zaś drogę dla władców ze Wschodu.13Wtedy zobaczyłem, że z paszczy bestii, z paszczy smoka i z ust fałszywego proroka wyszły trzy złe duchy, podobne do ropuch.14Duchy te to demony potrafiące czynić cuda. Nakłoniły one władców całego świata, aby w wielkim dniu Bożego sądu przystąpili do walki z wszechmocnym Bogiem.15Chrystus ostrzega: „Zjawię się nieoczekiwanie jak złodziej. Szczęśliwy ten, kto będzie wtedy gotowy i będzie miał przygotowane ubranie, aby nie musiał się wstydzić swojej nagości”.16Duchy zgromadziły władców w miejscu zwanym po hebrajsku Armagedon.17Wtedy siódmy anioł wylał swój puchar w powietrze, a z tronu świątyni w niebie rozległ się potężny głos: „Wykonało się!”.18Wówczas uderzyły gromy i pojawiły się błyskawice, po czym nastąpiło potężne trzęsienie ziemi, jakiego nie było od początku świata.19Ogromne miasto Babilon rozpadło się na trzy części, a wszystkie inne miasta świata również legły w gruzach. W ten sposób Bóg okazał wielkiemu Babilonowi swój gniew.20Wyspy zniknęły, góry rozpadły się,21a z nieba zaczął padać na ludzi ogromny grad, o wadze ponad czterdziestu kilogramów. Ludzie przeklinali Boga z powodu klęski gradu, miała ona bowiem straszne skutki.