1Dla prowadzącego chór. PANIE, zbadałeś mnie i znasz.2Sam wiesz, kiedy siedzę i kiedy wstaję, Rozumiesz moją myśl z daleka.3Wyznaczasz mi marszrutę i spoczynek,[1] Jesteś świadom wszystkich moich dróg.4Tak, choć jeszcze nie mam słowa na języku, Ty już je znasz, PANIE — całe.5Ogarniasz mnie z tyłu i z przodu I kładziesz na mnie swoją dłoń.6Zbyt cudowna jest dla mnie ta wiedza, Zbyt wzniosła, bym ją pojął.7Dokąd ujdę przed Twoim Duchem? Dokąd przed Twym obliczem ucieknę?8Gdybym wstąpił do nieba — Ty tam jesteś, Gdybym się skrył w świecie zmarłych — jesteś i tam!9Gdybym wziął skrzydła jutrzenki I osiadł aż na krańcach morza,10Nawet tam wiodłaby mnie Twa ręka, Uchwyciła Twa prawa dłoń.11Gdybym też powiedział: Niech ciemność mnie ukryje I niech noc zgasi światło wokół mnie —12To i ciemność nic nie skryje przed Tobą, Noc jest jasna jak dzień, Mrok znaczy tyle co światło.13Ty sprawiłeś, że myślę i czuję,[2] Utkałeś mnie w łonie mej matki. (Ps 104,24)14Dziękuję. Dopracowałeś mnie w każdym szczególe.[3] Cudowne są Twoje dzieła — I moją duszę znasz dokładnie.15Żadna moja kość nie uszła Twej uwadze, Choć powstawałem w ukryciu, Tkany w głębiach ziemi.16Twoje oczy oglądały mnie w łonie,[4] Na swym zwoju spisałeś me dni, Zaplanowałeś je, zanim którykolwiek zaistniał.17Cóż powiem? Jak cenne[5] są Twe myśli, o Boże, I jak niezliczone!18Gdybym chciał je zsumować, Byłoby ich więcej niż piasku; Gdybym się otrząsnął z liczenia, Wciąż byłbym niedaleko od Ciebie.19O, gdybyś zechciał, Boże, rozprawić się z bezbożnym! Dość mam już ludzi czyhających na krew,20Tych, którzy Cię znieważają I daremnie wynoszą Twych wrogów.21Czy nienawidzących Ciebie nie mam w nienawiści, PANIE? I czy nie czuję odrazy do zbuntowanych przeciw Tobie?22Odcinam się od nich całkowicie![6] Stali się moimi wrogami!23Badaj mnie, Boże, i poznaj me serce, Doświadcz — i poznaj rozterki.24Zobacz, czy nie ma we mnie czegoś, co Cię rani,[7] I prowadź drogą wypróbowaną od wieków!