1W dniach ostatecznych góra domu PANA stanie się pierwszą z gór, najważniejszym z pagórków — i popłyną do niej ludy.2Uda się na nią wiele narodów, mówiąc: Chodźmy, wstąpmy na górę PANA, do domu Boga Jakuba! Niech nas uczy swych dróg, pójdźmy Jego ścieżkami, gdyż z Syjonu wyjdzie Prawo i Słowo PANA z Jerozolimy!3Będzie rozsądzał pośród licznych ludów, rozstrzygał sprawy odległych, potężnych narodów. Przekują wówczas swe miecze na lemiesze, a swoje włócznie na sierpy. Naród nie podniesie już miecza na naród, nikt nie będzie uczył się sztuki wojennej.4Każdy osiądzie pod swoją winoroślą, każdy pod swoim figowcem i nikt nie będzie budził już strachu[1] — gdyż usta PANA Zastępów tak postanowiły.5Tak, każdy lud i człowiek postępuje w imieniu swego boga, my zaś będziemy postępować w imieniu PANA, naszego Boga — na wieki wieczne.6W tym dniu — oświadcza PAN — zbiorę chromych, zgromadzę wygnanych, tę, którą pognębiłem.7Z chromych ustanowię resztę, z wygnanych — potężny naród; i PAN zapanuje nad nimi na górze Syjon, odtąd aż na wieki.8A ty, Wieżo Trzody, pagórku córki Syjonu, wróci do ciebie dawne panowanie — królestwo przypadnie córce Jerozolimy.9Dlaczego teraz tak głośno krzyczysz? Czy nie ma u ciebie króla? Czy zginął twój doradca, że wzmógł się twój ból jak u rodzącej?10Wij się, córko Syjonu, przyj niczym rodząca! Gdyż wkrótce wyjdziesz z miasta i zamieszkasz na polu — i pójdziesz aż do Babilonu! Tam będziesz wyratowana, tam wykupi cię PAN z ręki twoich wrogów.11Teraz jednak zwołano przeciw tobie liczne narody. Wołają: Hańba jej! Syćmy oczy widokiem klęski Syjonu!12Narody nie wiedzą jednak o tym, co PAN zamierza, nie pojmują one Jego planu, że je zgromadził niczym snopy na klepisku!13Wstań i młóć, córko Syjonu! Owszem, zrobię ci róg z żelaza, zrobię ci też kopyta ze spiżu i zmiażdżysz liczne ludy! I poświęcę dla PANA zdobyty na nich łup. Ich bogactwo oddam Panu całej ziemi.14A teraz zbierz się w oddziały, córko oddziału! Wał oblężniczy stanął przeciwko nam. Kijem bić będą po twarzy sędziego Izraela.