1Za dni Dawida nastał głód, który trwał trzy lata z rzędu. Dawid pytał wówczas PANA[1] o przyczynę tej klęski, a PAN odpowiedział: Na Saulu i na jego domu ciąży wina za przelew krwi, zadał on bowiem śmierć Gibeonitom.2Gibeonici nie pochodzą od Izraelitów. Są oni potomkami resztki Amorytów. Izraelici przysięgli, że zachowają ich przy życiu, a mimo to Saul, powodowany gorliwością względem Izraela i Judy, próbował ich wytępić.3Król Dawid wezwał ich zatem i zapytał: Co mam dla was uczynić i czym przejednać, abyście mogli błogosławić dziedzictwo PANA?4Gibeonici odpowiedzieli: Sprawa między nami a Saulem i jego rodem nie dotyczy srebra ani złota, nie mamy też kogo uśmiercić[2] w Izraelu. Król zapewnił: Spełnię, o cokolwiek poprosicie.5Wówczas powiedzieli: Co do człowieka, który nas tępił i który próbował nas wygubić, tak byśmy nie ostali się w granicach Izraela,[3]6niech nam wydadzą siedmiu mężczyzn spośród jego synów, a rozczłonkujemy ich dla PANA na Wzgórzu Saula, który był wybranym przez PANA.[4] Król wyraził zgodę: Wydam ich wam — oświadczył.7Oszczędził jednak Mefiboszeta, syna Jonatana, wnuka Saula. Uczynił tak ze względu na przysięgę złożoną wobec PANA. Łączyła ona Dawida z Jonatanem.8Wziął natomiast Armoniego i Mefiboszeta, dwóch synów Rispy, córki Aji, których urodziła ona Saulowi, oraz pięciu synów Merab, córki Saula, których urodziła ona Adrielowi, synowi Barzilaja z Mecholi.9Tych wydał Gibeonitom, a oni rozczłonkowali ich na górze przed obliczem PANA, tak że zginęło ich siedmiu razem. Ponieśli oni śmierć na początku żniw, w pierwszych dniach zbiorów jęczmienia.[5]10Rispa, córka Aji, wzięła wówczas włosiennicę, rozścieliła ją sobie na skale i czuwała tam od początku żniw aż do czasu, gdy na ciała spadł z nieba deszcz. Nie dopuszczała, aby ptactwo siadało na nich za dnia, i chroniła przed dziką zwierzyną w nocy.
Pogrzeb kości Saula i jego potomków
11Gdy Dawidowi doniesiono o tym, co uczyniła Rispa, córka Aji, nałożnica Saula,12Dawid udał się do przełożonych Jabesz-Gilead i wziął od nich kości Saula oraz kości jego syna Jonatana, które wykradli oni niegdyś z placu miejskiego w Bet-Szeanie, gdzie Filistyni powiesili ciała poległych — Saula i Jonatana — po klęsce Saula pod Gilboa.13Dawid wywiózł stamtąd kości Saula i jego syna Jonatana, zabrał też kości jego rozczłonkowanych potomków14i pochowano kości Saula oraz jego syna Jonatana w ziemi Beniaminitów w Sela, w grobie Kisza, ojca Saula. W ten sposób dopełniono wszystkiego, co polecił król. Po tym wszystkim Bóg dał się ubłagać w sprawie ziemi.
Dokonania wojowników Dawida
15Gdy ponownie doszło do bitwy Filistynów z Izraelem, a brał w niej udział również Dawid wraz ze swoimi wojownikami, wówczas, w czasie walki, Dawida ogarnęło zmęczenie.16Wtedy Jiszbi-Benob, jeden z potomków Refaitów, krzyknął, że on uderzy na Dawida. A waga spiżowego grota jego włóczni[6] wynosiła trzysta sykli,[7] ponadto miał przy sobie nową, nie zużytą broń.17Jednak Abiszaj, syn Serui, pośpieszył Dawidowi na pomoc, ugodził Filistyna i zabił go. Wówczas wojownicy przysięgli Dawidowi: Już więcej nie wyjdziesz z nami do bitwy, aby nam nie zgasła lampa Izraela.18Gdy potem znów doszło w Gob do bitwy z Filistynami, Sibekaj Chuszatyta położył trupem Safa, jednego z potomków Refaitów.19Potem ponownie doszło w Gob do bitwy z Filistynami. Tym razem Elchanan, syn Jarego, Betlejemczyk, położył trupem brata Goliata[8] Gitejczyka, którego drzewce włóczni było jak sam wał tkacki!20Gdy znów doszło do bitwy w Gat, brał w niej udział pewien olbrzym. Człowiek ten miał po sześć palców u rąk i u nóg, czyli razem dwadzieścia cztery. On również należał do potomków Refaitów.21Kiedy drwił z Izraela, położył go trupem Jehonatan, syn Szimei, brata Dawida.22Ci czterej pokonani należeli do potomków Refaitów mieszkających w Gat. Polegli oni z rąk Dawida, z rąk jego wojowników.