(اين مزمور را داوود هنگامی نوشت كه با لشکر سوری در جنگ بود و هنوز معلوم نبود كدام طرف برنده خواهد شد. اين همان جنگی است كه يوآب، سردار لشکر داوود، دوازده هزار ادومی را در«درهٔ نمک» از پای درآورد.)
1ای خدا، تو ما را طرد كردهای، ما را پراكنده ساخته و بر ما خشمگين بودهای؛ اما اينک به سوی ما بازگرد.2زمين را لرزان ساخته و آن را شكافتهای؛ شكافهايش را به هم آور، زيرا نزديک است متلاشی شود.3به قوم برگزيدهات سختیهای فراوان دادهای؛ ما را همچون افراد مست گيج و سرگردان نمودهای.4تو برای كسانی كه تو را گرامی میدارند پرچمی به اهتزاز درآوردهای تا آنان را در مقابل تيرهای دشمن در امان داری.5ای خدايی كه ما را دوست داری، با قدرت خويش ما را نجات ده و دعای ما را اجابت فرما.6خدا در خانهٔ مقدس خويش سخن گفته و فرموده است: «با پيروزی شهر شكيم و درهٔ سوكوت را بين قوم خود تقسيم خواهم كرد.7جلعاد و منسی از آن من است؛ افرايم كلاهخود من و يهودا عصای سلطنت من است.8اما قوم موآب را مانند لگن برای شستشو به کار خواهم برد، بر قوم ادوم كفشم را خواهم انداخت و بر فلسطين فرياد برخواهم آورد.»9-10كيست كه مرا برای گرفتن شهرهای حصاردار ادوم رهبری كند؟ ای خدا، تو ما را رهبری كن؛ بلی، تو كه اينک از ما روگردان شدهای، ما را رهبری كن!11تو ما را در جنگ با دشمن كمک كن، زيرا كمک انسان بیفايده است.12با كمک تو ای خدا، پيروز خواهيم شد، زيرا تو دشمنان ما را شكست خواهی داد!