1خوشا به حال كسی كه گناهانش آمرزيده شده و خطاهايش بخشيده شده است!2خوشا به حال كسی كه خداوند او را مجرم نمیشناسد و حيله و تزويری در وجودش نيست.3گناهم وقتی آن را اعتراف نمیكنم، وجود مرا مثل خوره میخورد و تمام شب غصه و گريه امانم نمیدهد!4تو، ای خداوند، شب و روز مرا تنبيه میكنی، به طوری كه طراوت و شادابی خود را از دست میدهم و خرد میشوم.5اما وقتی در حضور تو به گناه خود اعتراف میكنم و جرمم را نمیپوشانم و به خود میگويم: «بايد گناه خود را نزد خداوند اقرار كنم»، تو نيز گناه مرا میآمرزی.6بنابراين، هر شخص با ايمانی به محض آگاه شدن از گناه خود، بايد تا فرصت باقی است آن را در حضور تو اعتراف كند. طوفان حوادث هرگز به چنين شخصی آسيب نخواهد رساند.7تو پناهگاه من هستی و مرا از بلا حفظ خواهی كرد. دل مرا با سرودهای پيروزی و رهايی شاد خواهی ساخت!8خداوند میفرمايد: «تو را هدايت خواهم نمود و راهی را كه بايد بروی به تو تعليم خواهم داد؛ تو را نصيحت خواهم كرد و چشم از تو برنخواهم داشت!9پس، مانند اسب و قاطر نباش كه با لگام و افسار هدايت و رام میشوند و از خود فهم و شعوری ندارند!»10غم و غصهٔ اشخاص شرور پايان ندارد؛ اما هر كه به خداوند توكل كند از رحمت او برخوردار خواهد شد.11ای نيكان، به سبب آنچه خداوند انجام داده است شادی كنيد! ای پاكدلان، بانگ شادی برآوريد!