1آن سه دوست ايوب، ديگر به او جواب ندادند، چون ايوب بر بیگناهی خود پافشاری میكرد.2شخصی به نام اليهو، پسر بركئيل بوزی، از طايفهٔ رام، كه شاهد اين گفتگو بود خشمگين شد، زيرا ايوب نمیخواست قبول كند كه گناهكار است و خدا به حق او را مجازات كرده است.3او از آن سه رفيق ايوب نيز عصبانی بود، چون بدون اينكه پاسخ قانع كنندهای برای ايوب داشته باشند، او را محكوم میكردند.4اليهو صبر كرده و هيچ حرفی نزده بود چون سايرين از او بزرگتر بودند.5اما وقتی كه ديد آنها ديگر جوابی ندارند، برآشفت.6اليهو به سخن آمده چنين گفت: من جوانم و شما پير. به همين علت لب فرو بستم و جرأت نكردم عقيدهام را برای شما بيان كنم،7زيرا گفتهاند كه پيران داناترند.8-9ولی حكمت و دانايی فقط بستگی به سن و سال ندارد، بلكه آن روحی كه در انسان قرار دارد و نفس خدای قادر مطلق است، به انسان حكمت میبخشد.10پس به من گوش بدهيد و بگذاريد عقيدهام را بيان كنم.11-12من در تمام اين مدت صبر كردم و با دقت به سخنان و دلايل شما گوش دادم. هيچكدام از شما نتوانستيد پاسخ ايوب را بدهيد و يا ثابت كنيد كه او گناهكار است.13به من نگوييد: «فقط خدا میتواند شخص گناهكار را به گناه ملزم كند.»14اگر ايوب با من به مباحثه پرداخته بود، با اين نوع منطق پاسخ او را نمیدادم!15شما حيران نشستهايد و هيچ جوابی نداريد.16آيا حال كه شما سكوت كردهايد من هم بايد همچنان صبر كنم و ساكت بمانم؟17نه، من به سهم خود جواب میدهم.18حرفهای زيادی برای گفتن دارم و ديگر نمیتوانم صبر كنم.19مانند مشكی هستم كه از شراب پر شده و نزديک تركيدن است.20بايد حرف بزنم تا راحت شوم. پس بگذاريد من هم به سهم خود جواب بدهم.21من قصد ندارم از كسی طرفداری كنم و سخنان تملقآميز بگويم،22چون انسان چاپلوسی نيستم و گرنه خدا مرا هلاک میكرد.