1-2موسی رهبران قبايل را جمع كرد و اين دستورات را از جانب خداوند به ايشان داد: هرگاه كسی برای خداوند نذر كند يا تعهدی نمايد، حق ندارد قول خود را بشكند بلكه بايد آنچه را كه قول داده است بجا آورد.3هرگاه دختری كه هنوز در خانهٔ پدرش زندگی میكند، برای خداوند نذر كند يا تعهدی نمايد،4-5بايد هر چه را قول داده است ادا نمايد مگر اينكه وقتی پدرش آن را بشنود او را منع كند. در اين صورت، نذر دختر خودبهخود باطل میشود و خداوند او را میبخشد، چون پدرش به او اجازه نداده است به آن عمل كند. ولی اگر پدرش در روزی كه از نذر يا تعهد دخترش آگاه میشود، سكوت كند، دختر ملزم به ادای قول خويش میباشد.6اگر زنی قبل از ازدواج نذری كرده و يا با قول نسنجيدهای خود را متعهد كرده باشد،7و شوهرش از قول او باخبر شود و در همان روزی كه شنيد چيزی نگويد، نذر او به قوت خود باقی خواهد ماند.8ولی اگر شوهرش نذر يا تعهد او را قبول نكند، مخالفت شوهر نذر او را باطل میسازد و خداوند آن زن را میبخشد.9اگر زن بيوهای يا زنی كه طلاق داده شده باشد، نذر يا تعهدی كند، بايد آن را ادا نمايد.10اگر زنی ازدواج كرده باشد و در خانهٔ شوهرش نذر يا تعهدی كند،11و شوهرش از اين امر با اطلاع شود و چيزی نگويد، نذر يا تعهد او به قوت خود باقی خواهد بود.12ولی اگر شوهرش در آن روزی كه باخبر میشود به او اجازه ندهد نذر يا تعهدش را به جا آورد، نذر يا تعهد آن زن باطل میشود و خداوند او را خواهد بخشيد، چون شوهرش به او اجازه نداده است به آن عمل كند.13پس شوهر او حق دارد نذر يا تعهد او را تأييد يا باطل نمايد.14ولی اگر در روزی كه شنيد چيزی نگويد، معلوم میشود با آن موافقت كرده است.15اگر بيش از يک روز صبر نموده، بعد نذر او را باطل سازد، شوهر مسئول گناه زنش است.16اينها دستوراتی است كه خداوند به موسی داد، در مورد ادای نذر يا تعهد دختری كه در خانهٔ پدر زندگی میكند يا زنی كه شوهر دارد.