1O gece bütün topluluk yüksek sesle bağrışıp ağladı.2Bütün İsrail halkı Musa'yla Harun'a karşı söylenmeye başladı. Onlara, ‹‹Keşke Mısır'da ya da bu çölde ölseydik!›› dediler,3‹‹RAB neden bizi bu ülkeye götürüyor? Kılıçtan geçirilelim diye mi? Karılarımız, çocuklarımız tutsak edilecek. Mısır'a dönmek bizim için daha iyi değil mi?››4Sonra birbirlerine, ‹‹Kendimize bir önder seçip Mısır'a dönelim›› dediler.5Bunun üzerine Musa'yla Harun İsrail topluluğunun önünde yüzüstü yere kapandılar.6Ülkeyi araştıranlardan Nun oğlu Yeşu'yla Yefunne oğlu Kalev giysilerini yırttılar.7Sonra bütün İsrail topluluğuna şöyle dediler: ‹‹İçinden geçip araştırdığımız ülke çok iyi bir ülkedir.8Eğer RAB bizden hoşnut kalırsa, süt ve bal akan o ülkeye bizi götürecek ve orayı bize verecektir.9Ancak RAB'be karşı gelmeyin. Orada yaşayan halktan korkmayın. Onları ekmek yer gibi yiyip bitireceğiz. Koruyucuları onları bırakıp gitti. Ama RAB bizimledir. Onlardan korkmayın!››10Topluluk onları taşa tutmayı düşünürken, ansızın RAB'bin görkemi Buluşma Çadırı'nda bütün İsrail halkına göründü.11RAB Musa'ya şöyle dedi: ‹‹Ne zamana dek bu halk bana saygısızlık edecek? Onlara gösterdiğim bunca belirtiye karşın, ne zamana dek bana iman etmeyecekler?12Onları salgın hastalıkla cezalandıracağım, mirastan yoksun bırakacağım. Ama seni onlardan daha büyük, daha güçlü bir ulus kılacağım.››13Musa, ‹‹Mısırlılar bunu duyacak›› diye karşılık verdi, ‹‹Çünkü bu halkı gücünle onların arasından sen çıkardın.14Kenan topraklarında yaşayan halka bunu anlatacaklar. Ya RAB, bu halkın arasında olduğunu, onlarla yüz yüze görüştüğünü, bulutunun onların üzerinde durduğunu, gündüz bulut sütunu, gece ateş sütunu içinde onlara yol gösterdiğini duymuşlar.15Eğer bu halkı bir insanmış gibi yok edersen, senin ününü duymuş olan bu uluslar, ‹RAB ant içerek söz verdiği ülkeye bu halkı götüremediği için onları çölde yok etti› diyecekler.17‹‹Şimdi gücünü göster, ya Rab. Demiştin ki,18‹RAB tez öfkelenmez, sevgisi engindir, suçu ve isyanı bağışlar. Ancak suçluyu cezasız bırakmaz; babaların işlediği suçun hesabını üçüncü, dördüncü kuşak çocuklarından sorar.›19Mısır'dan çıkışlarından bugüne dek bu halkı nasıl bağışladıysan, büyük sevgin uyarınca onların suçunu bağışla.››20RAB, ‹‹Dileğin üzerine onları bağışladım›› diye yanıtladı,21‹‹Ne var ki, varlığım ve yeryüzünü dolduran yüceliğim adına ant içerim ki,22yüceliğimi, Mısır'da ve çölde gösterdiğim belirtileri görüp de beni on kez sınayan, sözümü dinlemeyen bu kişilerden hiçbiri23atalarına ant içerek söz verdiğim ülkeyi görmeyecek. Beni küçümseyenlerden hiçbiri orayı görmeyecek.24Ama kulum Kalev'de başka bir ruh var, o bütün yüreğiyle ardımca yürüdü. Araştırmak için gittiği ülkeye onu götüreceğim, onun soyu orayı miras alacak.25Amalekliler'le Kenanlılar ovada yaşıyorlar. Siz yarın geri dönün, Kızıldeniz yolundan çöle gidin.››26RAB Musa'yla Harun'a da, ‹‹Bu kötü topluluk ne zamana dek bana söylenecek?›› dedi, ‹‹Bana söylenen İsrail halkının yakınmalarını duydum.28Onlara RAB şöyle diyor de: ‹Varlığım adına ant içerim ki, söylediklerinizin aynısını size yapacağım:29Cesetleriniz bu çöle serilecek. Bana söylenen, yirmi ve daha yukarı yaşta sayılan herkes çölde ölecek.30Sizi yerleştireceğime ant içtiğim ülkeye Yefunne oğlu Kalev'le Nun oğlu Yeşu'dan başkası girmeyecek.31Ama tutsak edilecek dediğiniz çocuklarınızı oraya, sizin reddettiğiniz ülkeye götüreceğim; orayı tanıyacaklar.32Size gelince, cesetleriniz bu çöle serilecek.33Çocuklarınız, hepiniz ölünceye dek kırk yıl çölde çobanlık edecek ve sizin sadakatsizliğiniz yüzünden sıkıntı çekecekler.34Ülkeyi araştırdığınız günler kadar -kırk gün, her gün için bir yıldan kırk yıl- suçunuzun cezasını çekeceksiniz. Sizden yüz çevirdiğimi bileceksiniz!›35Ben RAB söyledim; bana karşı toplanan bu kötü topluluğa bunları gerçekten yapacağım. Bu çölde yıkıma uğrayacak, burada ölecekler.››36Musa'nın ülkeyi araştırmak üzere gönderdiği adamlar geri dönüp ülke hakkında kötü haber yayarak bütün topluluğun RAB'be söylenmesine neden oldular.37Ülke hakkında kötü haber yayan bu adamlar RAB'bin önünde ölümcül hastalıktan öldüler.38Ülkeyi araştırmak üzere gidenlerden yalnız Nun oğlu Yeşu'yla Yefunne oğlu Kalev sağ kaldı.39Musa bu sözleri İsrail halkına bildirince, halk yasa büründü.40Sabah erkenden kalkıp dağın tepesine çıktılar. ‹‹Günah işledik›› dediler, ‹‹Ama RAB'bin söz verdiği yere çıkmaya hazırız.››41Bunun üzerine Musa, ‹‹Neden RAB'bin buyruğuna karşı geliyorsunuz?›› dedi, ‹‹Bunu başaramazsınız.42Savaşa gitmeyin, çünkü RAB sizinle olmayacak. Düşmanlarınızın önünde yenilgiye uğrayacaksınız.43Amalekliler'le Kenanlılar sizinle orada karşılaşacak ve sizi kılıçtan geçirecekler. Çünkü RAB'bin ardınca gitmekten vazgeçtiniz. RAB de sizinle olmayacak.››44Öyleyken, kendilerine güvenerek dağlık bölgenin tepesine çıktılar. RAB'bin Antlaşma Sandığı da Musa da ordugahta kaldı.45Dağlık bölgede yaşayan Amalekliler'le Kenanlılar üzerlerine saldırdılar, Horma Kenti'ne dek onları kovalayıp bozguna uğrattılar.
English Standard Version
The People Rebel
1Then all the congregation raised a loud cry, and the people wept that night.2And all the people of Israel grumbled against Moses and Aaron. The whole congregation said to them, “Would that we had died in the land of Egypt! Or would that we had died in this wilderness!3Why is the Lord bringing us into this land, to fall by the sword? Our wives and our little ones will become a prey. Would it not be better for us to go back to Egypt?”4And they said to one another, “Let us choose a leader and go back to Egypt.”5Then Moses and Aaron fell on their faces before all the assembly of the congregation of the people of Israel.6And Joshua the son of Nun and Caleb the son of Jephunneh, who were among those who had spied out the land, tore their clothes7and said to all the congregation of the people of Israel, “The land, which we passed through to spy it out, is an exceedingly good land.8If the Lord delights in us, he will bring us into this land and give it to us, a land that flows with milk and honey.9Only do not rebel against the Lord. And do not fear the people of the land, for they are bread for us. Their protection is removed from them, and the Lord is with us; do not fear them.”10Then all the congregation said to stone them with stones. But the glory of the Lord appeared at the tent of meeting to all the people of Israel.11And the Lord said to Moses, “How long will this people despise me? And how long will they not believe in me, in spite of all the signs that I have done among them?12I will strike them with the pestilence and disinherit them, and I will make of you a nation greater and mightier than they.”
Moses Intercedes for the People
13But Moses said to the Lord, “Then the Egyptians will hear of it, for you brought up this people in your might from among them,14and they will tell the inhabitants of this land. They have heard that you, O Lord, are in the midst of this people. For you, O Lord, are seen face to face, and your cloud stands over them and you go before them, in a pillar of cloud by day and in a pillar of fire by night.15Now if you kill this people as one man, then the nations who have heard your fame will say,16‘It is because the Lord was not able to bring this people into the land that he swore to give to them that he has killed them in the wilderness.’17And now, please let the power of the Lord be great as you have promised, saying,18‘The Lord is slow to anger and abounding in steadfast love, forgiving iniquity and transgression, but he will by no means clear the guilty, visiting the iniquity of the fathers on the children, to the third and the fourth generation.’19Please pardon the iniquity of this people, according to the greatness of your steadfast love, just as you have forgiven this people, from Egypt until now.”
God Promises Judgment
20Then the Lord said, “I have pardoned, according to your word.21But truly, as I live, and as all the earth shall be filled with the glory of the Lord,22none of the men who have seen my glory and my signs that I did in Egypt and in the wilderness, and yet have put me to the test these ten times and have not obeyed my voice,23shall see the land that I swore to give to their fathers. And none of those who despised me shall see it.24But my servant Caleb, because he has a different spirit and has followed me fully, I will bring into the land into which he went, and his descendants shall possess it.25Now, since the Amalekites and the Canaanites dwell in the valleys, turn tomorrow and set out for the wilderness by the way to the Red Sea.”26And the Lord spoke to Moses and to Aaron, saying,27“How long shall this wicked congregation grumble against me? I have heard the grumblings of the people of Israel, which they grumble against me.28Say to them, ‘As I live, declares the Lord, what you have said in my hearing I will do to you:29your dead bodies shall fall in this wilderness, and of all your number, listed in the census from twenty years old and upward, who have grumbled against me,30not one shall come into the land where I swore that I would make you dwell, except Caleb the son of Jephunneh and Joshua the son of Nun.31But your little ones, who you said would become a prey, I will bring in, and they shall know the land that you have rejected.32But as for you, your dead bodies shall fall in this wilderness.33And your children shall be shepherds in the wilderness forty years and shall suffer for your faithlessness, until the last of your dead bodies lies in the wilderness.34According to the number of the days in which you spied out the land, forty days, a year for each day, you shall bear your iniquity forty years, and you shall know my displeasure.’35I, the Lord, have spoken. Surely this will I do to all this wicked congregation who are gathered together against me: in this wilderness they shall come to a full end, and there they shall die.”36And the men whom Moses sent to spy out the land, who returned and made all the congregation grumble against him by bringing up a bad report about the land—37the men who brought up a bad report of the land—died by plague before the Lord.38Of those men who went to spy out the land, only Joshua the son of Nun and Caleb the son of Jephunneh remained alive.
Israel Defeated in Battle
39When Moses told these words to all the people of Israel, the people mourned greatly.40And they rose early in the morning and went up to the heights of the hill country, saying, “Here we are. We will go up to the place that the Lord has promised, for we have sinned.”41But Moses said, “Why now are you transgressing the command of the Lord, when that will not succeed?42Do not go up, for the Lord is not among you, lest you be struck down before your enemies.43For there the Amalekites and the Canaanites are facing you, and you shall fall by the sword. Because you have turned back from following the Lord, the Lord will not be with you.”44But they presumed to go up to the heights of the hill country, although neither the ark of the covenant of the Lord nor Moses departed out of the camp.45Then the Amalekites and the Canaanites who lived in that hill country came down and defeated them and pursued them, even to Hormah.
Diese Website verwendet Cookies, um Ihnen die bestmögliche Nutzererfahrung bieten zu können.