Römer 7 | Pismo Święte Starego i Nowego Przymierza

Wyzwolenie od grzechu i wyzwolenie od Prawa na przykładzie małżeństwa

1 Czyż nie wiecie, bracia – a przecież mówię do znających Prawo – że Prawo panuje nad człowiekiem, dopóki on żyje?* 2 Zamężna kobieta bowiem jest z żyjącym mężem związana Prawem, jeśli zaś mąż umrze, uwolniona jest od Prawa [wiążącego ją] z mężem. 3 Jeśli zatem za życia męża przystanie do innego mężczyzny, będzie nazwana cudzołożnicą, ale jeśli mąż umrze, wolna jest od Prawa i nie jest cudzołożnicą, jeśli przystanie do innego mężczyzny. 4 Tak więc i wy, moi bracia, zostaliście uśmierceni dla Prawa* przez ciało Chrystusa,* by przystać do innego, do wzbudzonego z martwych – po to, byśmy wydawali owoc dla Boga. 5 Gdy bowiem byliśmy w ciele, namiętności grzechów, przez Prawo, działały w naszych członkach, aby rodzić owoce śmierci. 6 Teraz jednak zostaliśmy uwolnieni od Prawa, gdy umarliśmy dla tego, przez co byliśmy związani, po to, by służyć w nowości ducha, a nie według przestarzałej litery.*

Prawo a grzech

7 Cóż więc powiemy? Że Prawo to grzech?* W żadnym razie! Przecież nie poznałbym grzechu, gdyby nie Prawo;* bo też o pożądaniu nie wiedziałbym, gdyby Prawo nie mówiło: Nie będziesz pożądał. 8 Tymczasem grzech, skorzystawszy dzięki przykazaniu z możliwości, wywołał we mnie wszelkie pożądanie – bo bez Prawa grzech jest martwy. 9 Otóż ja* żyłem niegdyś bez Prawa, lecz gdy przyszło przykazanie, grzech ożył, 10 a ja umarłem i okazało się, że to przykazanie, które miało [prowadzić] mnie do życia, [doprowadziło] do śmierci. 11 Grzech bowiem, skorzystawszy dzięki przykazaniu z możliwości, zwiódł mnie i przez nie zabił. 12 Tak więc Prawo jest święte i przykazanie jest święte, sprawiedliwe i dobre. 13 Czy zatem to, co dobre, stało się dla mnie śmiercią? W żadnym razie! To właśnie grzech, aby okazać się grzechem, przez to, co dobre, spowodował moją śmierć, aby przez przykazanie grzech okazał się tym bardziej grzeszny.

Funkcjonowanie Prawa w życiu człowieka

14 Wiemy bowiem,* że Prawo jest duchowe,* ja* zaś jestem cielesny, zaprzedany pod grzech. 15 Nie rozumiem tego, co wykonuję — robię nie to, czego chcę, lecz czynię to, czego nienawidzę. 16 Jeśli zaś czynię to, czego nie chcę, przyznaję, że Prawo jest wspaniałe. 17 Teraz jednak wykonuję to już nie ja, lecz mieszkający we mnie grzech. 18 Wiem zatem, że nie mieszka we mnie, to jest w moim ciele,* dobro; chcenie bowiem jest we mnie obecne, lecz wykonania tego, co szlachetne, brak.* 19 Nie czynię bowiem tego, czego chcę – dobrego; lecz robię to, czego nie chcę – zło. 20 Jeśli jednak czynię to, czego ja* nie chcę, już nie wykonuję tego ja, lecz mieszkający we mnie grzech.* 21 Odkrywam zatem prawo,* że gdy chcę czynić to, co szlachetne, narzuca mi się* zło. 22 Bo według człowieka wewnętrznego rozkoszuję się* Prawem Bożym, 23 w swoich członkach zaś widzę inne prawo, walczące przeciw Prawu mojego rozumu i biorące mnie w niewolę prawa grzechu obecnego w moich członkach.* 24 Nędzny ja człowiek! Kto mnie wybawi* z tego ciała śmierci?* 25 Bogu zaś niech będą dzięki – przez* Jezusa Chrystusa,* naszego Pana! Tak więc ja sam służę rozumem Prawu Bożemu, ciałem natomiast – prawu grzechu.

Słowo Życia

Wolność od Prawa Mojżesza

1 Przyjaciele! Dobrze znacie Prawo Mojżesza. Czy nie wiecie więc, że obowiązuje ono człowieka tylko za życia? 2 Dlatego zamężna kobieta, zgodnie z Prawem, związana jest z mężem aż do śmierci. Jeśli jednak jej małżonek umrze, w świetle Prawa przestaje być mężatką. 3 Gdyby za jego życia chciała zmienić męża, dopuściłaby się grzechu niewierności małżeńskiej. Jeśli jednak on umrze, jest wolna i zgodnie z Prawem może powtórnie wyjść za mąż—bez narażania się na grzech niewierności. 4 Wy właśnie, moi przyjaciele, będąc częścią ciała Chrystusa, umarliście dla Prawa, aby żyć dla Tego, który zmartwychwstał, i aby wydawać w życiu duchowe owoce dla Boga. 5 Gdy żyliśmy dla naszego grzesznego ciała, Prawo pobudzało nas do grzechu, co z kolei prowadziło nas do śmierci. 6 Ale teraz nie podlegamy Prawu, bo jesteśmy dla niego martwi. Możemy więc służyć Bogu jako nowi ludzie, poddający się Duchowi, a nie jak dawniej, zgodnie z samą literą Prawa.

Zmaganie z grzechem

7 Czy można zatem powiedzieć, że Prawo Mojżesza jest grzeszne? Ależ skąd! Gdyby nie ono, nie zrozumiałbym czym jest grzech. Nie wiedziałbym nawet, czym jest grzeszne pragnienie, gdyby Prawo nie mówiło: „Nie pożądaj”. 8 Ale sprytny grzech dzięki przykazaniu wzbudził we mnie grzeszne pragnienia. Bez Prawa bowiem grzech jest martwy. 9 Kiedyś żyłem nie podlegając Prawu. Gdy jednak poznałem przykazania, grzech we mnie ożył, 10 a ja umarłem. Przykazania, które odkryłem, zamiast dać mi życie, doprowadziły mnie do śmierci. 11 Grzech oszukał mnie, wykorzystując przykazanie, i doprowadził mnie do śmierci! 12 Ale Prawo samo w sobie pozostało święte, tak jak święte, słuszne i dobre są jego przykazania. 13 Czy zatem to, co dobre, doprowadziło mnie do śmierci? Absolutnie nie! To grzech, ujawniając swoją naturę, zadał mi śmierć przez to, co jest dobre. W ten sposób, dzięki przykazaniu, wyszła na jaw jego przewrotność.

Osobisty dylemat

14 Wiemy więc, że Prawo Mojżesza dotyczy ducha, a ja jestem istotą cielesną i niewolnikiem grzechu. 15 Zupełnie nie rozumiem siebie i tego, co czynię. Nie robię bowiem tego, co chcę, ale to, czego nienawidzę! 16 Jeśli robię więc coś, czego nie chcę, to przyznaję Prawu rację, 17 bo to nie ja tak postępuję, ale mieszkający we mnie grzech. 18 Wiem, że we mnie, to znaczy w moim ciele, nie mieszka dobro. Pragnę postępować dobrze, ale nie potrafię tego wykonać! 19 Nie czynię dobra, którego pragnę, ale popełniam zło, którego nie chcę! 20 Jeśli robię więc to, czego nie chcę, znaczy to, że nie ja to czynię, ale mieszkający we mnie grzech. 21 Widzę więc taką prawidłowość: chcę dobra, a narzuca mi się zło. 22 W głębi serca Boże Prawo sprawia mi radość. 23 Natomiast w moim ciele dostrzegam inne prawo, które walczy z moim umysłem i zwycięża, czyniąc ze mnie niewolnika grzechu. 24 Marny mój los! Kto mnie wyrwie z tego śmiertelnego ciała? 25 Dzięki niech będą Bogu, który posłał Jezusa Chrystusa, naszego Pana! Podsumowując więc: Umysłem służę Prawu Bożemu, a ciałem—prawu grzechu.

Römer 7 | Pismo Święte Starego i Nowego Przymierza Słowo Życia