Matthäus 22 | Pismo Święte Starego i Nowego Przymierza

Przypowieść o gościach weselnych

1 I odpowiadając, Jezus znów przemówił do nich w przypowieściach: 2 Podobne jest Królestwo Niebios do pewnego człowieka, króla, który przygotował wesele* swojemu synowi. 3 I posłał swoje sługi, aby zwołać zaproszonych na wesele,* ale nie chcieli przyjść. 4 Znowu posłał inne sługi, mówiąc: Powiedzcie zaproszonym: Oto mój obiad mam gotowy, moje cielce i tuczne [cielęta]* ofiarowane – i wszystko jest gotowe; przyjdźcie na wesele. 5 Oni jednak, nie dbając o to, odeszli, ten na swoje pole, tamten do swojego handlu, 6 a pozostali schwytali jego sługi, znieważyli i pozabijali. 7 Król zaś, rozgniewany, posłał swoje wojsko, wygubił tych morderców, a ich miasto spalił. 8 Następnie mówi swoim sługom: Wesele wprawdzie gotowe, ale zaproszeni nie byli godni. 9 Idźcie więc na rozstaje dróg i tylu, ilu spotkacie, zwołajcie na wesele. 10 Słudzy ci zatem wyszli na drogi i sprowadzili wszystkich, których spotkali, tak złych, jak i dobrych, i wesele zapełniło się siedzącymi.* 11 A gdy wszedł król, aby przyjrzeć się siedzącym, zobaczył tam człowieka nie ubranego w szatę weselną. 12 I pyta go: Kolego, jak tu wszedłeś, nie mając szaty weselnej? A on oniemiał. 13 Wtedy król zwrócił się do posługujących: Zwiążcie mu nogi i ręce i wyrzućcie go w ciemność zewnętrzną;* tam będzie płacz i zgrzytanie zębów. 14 Bo wielu jest wezwanych, ale mało wybranych.

Jezus i sprawa podatków

15 Wtedy faryzeusze poszli i powzięli plan, jak by Go usidlić w słowie. 16 I posłali do Niego swoich uczniów wraz z herodianami* i [ci] powiedzieli: Nauczycielu, wiemy, że jesteś szczery i drogi Bożej nauczasz w prawdzie, i na nikim Ci nie zależy, bo nie masz względu na osobę.* 17 Powiedz nam więc, jak uważasz? Czy należy płacić podatek cesarzowi, czy nie?* 18 A Jezus, gdy rozpoznał ich niegodziwość, odpowiedział: Dlaczego wystawiacie Mnie na próbę, obłudnicy? 19 Pokażcie mi monetę podatkową. Oni zaś przynieśli mu denara. 20 Pyta ich: Czyj to wizerunek i napis? 21 Mówią Mu: Cesarza.* Wtedy mówi im: Oddawajcie więc co cesarskie, cesarzowi, a co Boże – Bogu. 22 A gdy to usłyszeli, zdziwili się, po czym opuścili Go i odeszli.

Zagadka o zmartwychwstaniu

23 Tego dnia podeszli do Niego saduceusze, którzy twierdzą, że nie ma zmartwychwstania, i zapytali Go: 24 Nauczycielu, Mojżesz powiedział: Jeśli ktoś umrze, nie mając dziecka,* jego brat pojmie jego żonę i wzbudzi potomstwo* swojemu bratu.* 25 Otóż było u nas siedmiu braci; pierwszy ożenił się i zmarł, a ponieważ nie miał potomka, zostawił swoją żonę swojemu bratu. 26 Podobnie i drugi, i trzeci – aż do siódmego. 27 Po wszystkich zaś zmarła ta kobieta. 28 Przy zmartwychwstaniu więc którego z tych siedmiu będzie żoną? Bo wszyscy ją mieli. 29 A Jezus odpowiedział im: Błądzicie, gdyż nie znacie Pism ani mocy Boga. 30 Przy zmartwychwstaniu bowiem ani nie będą się żenić, ani za mąż wychodzić, lecz będą jak aniołowie w niebie. 31 A co do zmartwychwstania umarłych, czy nie czytaliście, co wam zostało powiedziane przez Boga, mówiącego: 32 Ja jestem Bogiem Abrahama i Bogiem Izaaka, i Bogiem Jakuba? Bóg nie jest [Bogiem] umarłych, lecz żywych. 33 A tłumy, gdy tego słuchały, były zdumione Jego nauką.

Najważniejsze przykazanie

34 Faryzeusze zaś, gdy usłyszeli, że uciszył saduceuszów, zeszli się razem. 35 A jeden z nich, znawca Prawa, wystawiając Go na próbę, zapytał: 36 Nauczycielu, które przykazanie jest największe* w Prawie?* 37 A On mu odpowiedział: Będziesz kochał Pana, Boga swego, całym swoim sercem i całą swoją duszą, i całą swoją myślą. 38 To jest największe i pierwsze przykazanie. 39 Drugie zaś, podobne temu, to: Będziesz kochał swojego bliźniego tak, jak samego siebie. 40 Na tych dwóch przykazaniach zawisa całe Prawo i prorocy.

Boska tożsamość Jezusa

41 A gdy zeszli się faryzeusze, Jezus ich zapytał: 42 Co sądzicie o Chrystusie? Czyim jest synem? Odpowiedzieli: Dawida. 43 Zapytał ich: Jak to zatem jest, że Dawid w Duchu nazywa go Panem, gdy mówi: 44 Powiedział Pan mojemu Panu: Siedź po mojej prawicy, aż położę Twoich nieprzyjaciół pod Twoje stopy. 45 Jeśli więc Dawid nazywa go Panem, jak może być [On] Jego synem? 46 I nikt nie był w stanie odpowiedzieć Mu ani słowem. Nikt też od tego dnia nie ośmielił się już Go pytać.

Słowo Życia

Przypowieść o uczcie weselnej

1 Jezus przedstawił jeszcze jedną przypowieść: 2 —Królestwo niebieskie jest podobne do władcy, który wyprawił synowi wesele. 3 Posłał służących, aby powiadomili zaproszonych, ale ci nie chcieli przyjść. 4 Poprzez innych służących wysłał im więc następującą wiadomość: „Uczta gotowa, mięso na rożnach—wszystko przygotowane! Zapraszam na wesele!”. 5 Ale goście zlekceważyli zaproszenie: jeden poszedł na pole, inny—do swojego sklepu. 6 A niektórzy nawet naubliżali posłańcom i zabili ich. 7 Władca wpadł w gniew: wysłał wojsko, zgładził zabójców i spalił ich miasto. 8 Potem rzekł sługom: „Uczta weselna została przygotowana, ale zaproszeni okazali się jej niegodni. 9 Wyjdźcie więc na ulice i zaproście na wesele wszystkich, których spotkacie”. 10 Poszli więc i przyprowadzili z ulic wszystkich napotkanych ludzi—zarówno złych, jak i dobrych. W ten sposób sala biesiadna zapełniła się gośćmi. 11 Gdy władca wszedł, aby ich zobaczyć, zauważył człowieka, który nie miał na sobie weselnego ubrania. 12 „Przyjacielu!”—zwrócił się do niego. —„Jak się tu znalazłeś, nie mając weselnego ubrania?”. On jednak nic nie odpowiedział. 13 Wówczas władca rozkazał sługom: „Zwiążcie mu ręce i nogi i wyrzućcie go na zewnątrz, w ciemności, gdzie panuje lament i rozpacz!”. 14 Wielu jest bowiem zaproszonych, ale mało wybranych.

Płacenie podatków cezarowi

15 Tymczasem faryzeusze naradzali się, jak sprowokować Jezusa do jakiejś niefortunnej wypowiedzi. Potrzebny był im bowiem pretekst do oskarżenia Go. 16 Wysłali więc swoich ludzi oraz zwolenników Heroda z takim pytaniem: —Nauczycielu! Wiemy, że nie boisz się mówić prawdy. Nie dostosowujesz się też do opinii ludzi ani do ich oczekiwań, lecz uczciwie nauczasz prawd Bożych. 17 Powiedz nam więc, czy słusznie płacimy podatki Rzymowi, czy nie? 18 —Obłudnicy! Chcecie Mnie pogrążyć?!—powiedział Jezus, zdając sobie sprawę z ich podstępu. 19 —Pokażcie Mi najpierw monetę! Gdy Mu ją podano, zapytał: 20 —Czyją podobiznę i tytuł na niej widzicie? 21 —Cezara—odpowiedzieli. —Oddawajcie więc cezarowi to, co jego, a Bogu—co należy do Boga! 22 Ta odpowiedź tak ich zaskoczyła, że zaraz stamtąd odeszli.

Po zmartwychwstaniu

23 Jeszcze tego samego dnia przyszli do Jezusa saduceusze—przedstawiciele ugrupowania nauczającego, że nie będzie zmartwychwstania. 24 —Nauczycielu!—zwrócili się do Niego. —Prawo Mojżesza naucza: „Jeśli umrze mężczyzna i nie pozostawi po sobie potomstwa, jego brat powinien ożenić się z wdową po zmarłym i mieć z nią potomstwo”. 25 Otóż żyło kiedyś u nas siedmiu braci. Najstarszy z nich ożenił się, ale wkrótce zmarł, nie pozostawiając dzieci. Wdowa została żoną młodszego brata. 26 I tak było z drugim, trzecim i resztą braci. 27 W końcu zmarła także ta kobieta. 28 Jeśli rzeczywiście umarli zmartwychwstaną, to czyją będzie wtedy żoną, skoro wszyscy bracia się z nią ożenili? 29 —Cała trudność polega na tym—odparł Jezus—że nie znacie Pisma ani mocy Bożej! 30 Po zmartwychwstaniu więzy małżeńskie nie będą obowiązywać ani tych siedmiu braci, ani kobiety, bo wszyscy pod tym względem będą podobni do aniołów. 31 Jeśli zaś chodzi o samo zmartwychwstanie, to czy nigdy nie czytaliście, że Bóg powiedział: 32 „Jestem Bogiem Abrahama, Bogiem Izaaka i Bogiem Jakuba”? Przecież nie nazwałby siebie Bogiem tych, którzy już nie istnieją!! 33 Zgromadzeni, słysząc Jego odpowiedź, nie mogli wyjść z podziwu.

Największe przykazanie

34 Faryzeusze dowiedzieli się, że Jezus zamknął usta saduceuszom. Przyszli więc tam 35 i jeden z nich—przywódca religijny—zadał Mu podchwytliwe pytanie: 36 —Nauczycielu, które z przykazań Prawa Mojżesza jest najważniejsze? 37 —„Kochaj twojego Pana i Boga całym sercem, duszą i umysłem!”—odpowiedział Jezus. 38 —To jest pierwsze i najważniejsze przykazanie. 39 Drugie jest podobne: „Kochaj innych tak, jak kochasz samego siebie!”. 40 Na tych dwóch przykazaniach opiera się całe Prawo Mojżesza i księgi proroków.

Mesjasz—Synem Boga

41 Następnie sam zapytał otaczających Go faryzeuszy: 42 —Jak sądzicie? Skąd ma pochodzić Mesjasz? —Z rodu króla Dawida—odrzekli. 43 —To dlaczego sam Dawid, a przez jego usta Duch Święty, nazywa Go Panem?—zapytał Jezus. —Dawid powiedział przecież: 44 „Bóg rzekł do mojego Pana: Zasiądź po mojej prawej stronie, dopóki nie rzucę Ci pod nogi Twoich nieprzyjaciół”. 45 Skoro więc Dawid nazwał Go Panem, to jak Mesjasz może być jego potomkiem? 46 Nikt nie potrafił Mu na to odpowiedzieć. Dlatego też nikt już więcej nie śmiał Go o nic pytać.

Matthäus 22 | Pismo Święte Starego i Nowego Przymierza Słowo Życia