Hiob 17 | Pismo Święte Starego i Nowego Przymierza (dosłowny)

1 Mój duch wycieńczony, moje dni gasną, pozostały mi groby.*

2 Czyż nie ma przy mnie szyderców,* a me oko nie nocuje [w cieniu] ich wybryków?

3 Złóż, proszę, poręczenie za mnie u siebie, [bo] kto inny da za mnie rękojmię?*

4 Ponieważ ich rozum* skryłeś przed rozsądkiem, to [ich] nie wywyższysz.

5 Dla korzyści zmawia przyjaciół – a oczy jego synów gasną.*

6 Wystawił mnie* na przysłowie u ludów i splunięciem przed nimi jestem,*

7 Osłabło ze zmartwienia moje oko, a wszystkie moje członki są jak cień.

8 Prawych to zdumiewa, a niewinny unosi się nad bezbożnym.

9 I sprawiedliwy chwyta się swojej drogi, a kto ma czyste ręce, nabiera siły.

10 Lecz zawróćcie, wy wszyscy,* i przybądźcie, choć nie znajdę pośród was mędrca.

11 Moje dni przeminęły, moje plany upadły – pragnienia* mojego serca.

12 Noc w dzień zamieniają, światło blisko od oblicza* ciemności.*

13 Jeśli czekam? Szeol moim domem. W ciemności rozłożyłem sobie posłanie.

14 Na grób zawołałem: Jesteś moim ojcem! a na robactwo: Matko moja i moja siostro!

15 Gdzież więc moja nadzieja? Moją nadzieję* – kto ją dostrzeże?

16 Zstąpi* do zasuw* Szeolu, gdy razem zstąpimy do prochu.*

Biblia, to jest Pismo Święte Starego i Nowego Przymierza. Przekład dosłowny © 2020 Ewangeliczny Instytut Biblijny (EIB).