Apostelgeschichte 4 | Pismo Święte Starego i Nowego Przymierza

Uwięzienie Piotra i Jana

1 A gdy oni przemawiali do ludu, naszli ich kapłani,* dowódca straży świątynnej* oraz saduceusze,* 2 zaniepokojeni, że nauczają lud i ogłaszają zmartwychwstanie umarłych w Jezusie,* 3 i schwytali ich w ręce* i osadzili pod strażą do następnego dnia; był już bowiem wieczór. 4 Wielu zaś z tych, którzy usłyszeli to Słowo, uwierzyło, a liczba mężczyzn doszła do około pięciu tysięcy.

Piotr i Jan przed Sanhedrynem

5 Następnego zaś dnia zeszli się w Jerozolimie ich przełożeni i starsi, i znawcy Prawa* 6 oraz arcykapłan Annasz, Kajfasz, Jan, Aleksander i wszyscy, ilu ich było z rodu arcykapłańskiego.* 7 Postawili ich pośrodku i wypytywali: Jaką mocą albo w czyim imieniu to uczyniliście? 8 Wówczas Piotr, napełniony Duchem Świętym,* powiedział do nich: Przełożeni ludu i starsi! 9 Ponieważ my dzisiaj jesteśmy przesłuchiwani z powodu dobrodziejstwa [wyświadczonego] słabemu* człowiekowi, dzięki któremu został on zbawiony,* 10 to niech wam wszystkim i całemu ludowi Izraela będzie wiadome, że stało się to w imieniu Jezusa Chrystusa z Nazaretu, którego wy ukrzyżowaliście, a którego Bóg wzbudził z martwych – w Nim ten [człowiek] stanął wobec was zdrowy. 11 On to jest tym kamieniem, odrzuconym przez was, budujących, który stał się kamieniem węgielnym.* 12 Nie ma też w nikim innym zbawienia; gdyż nie dano ludziom żadnego innego imienia pod niebem, w którym moglibyśmy być zbawieni. 13 I gdy tak przyglądali się śmiałości* Piotra i Jana, a zrozumieli, że to nieuczeni,* zwykli ludzie, dziwili się; zaczęli też uświadamiać sobie, że byli z Jezusem; 14 patrząc zaś na uzdrowionego człowieka, który stał z nimi, nie mieli nic przeciwko. 15 Polecili im więc opuścić Sanhedryn i naradzali się między sobą. 16 Mówili: Co mamy zrobić z tymi ludźmi? Wiadomo bowiem, że stał się przez nich znak widoczny dla wszystkich mieszkańców Jerozolimy i nie jesteśmy w stanie temu zaprzeczyć; 17 lecz aby się to między ludem jeszcze bardziej nie rozeszło, zabrońmy im surowo, aby w tym imieniu już więcej do nikogo z ludzi nie mówili. 18 Wezwali ich zatem i nakazali im, aby nie próbowali nawet mówić ani nauczać w imieniu Jezusa. 19 Lecz Piotr i Jan odpowiedzieli im: Co jest słuszne w obliczu Boga: słuchać* bardziej was czy Boga – osądźcie.* 20 My bowiem nie jesteśmy w stanie nie mówić o tym, co widzieliśmy i słyszeliśmy. 21 Oni zaś po dalszych groźbach zwolnili ich, nie znajdując nic, za co mogliby ich ukarać – z powodu ludu, wszyscy bowiem chwalili Boga za to, co się stało; 22 gdyż ponad czterdzieści lat miał człowiek, na którym dokonał się ten znak uleczenia.

Uwolnienie Piotra i Jana i modlitwa wspólnoty Kościoła

23 A gdy zostali zwolnieni, przyszli do swoich i powiadomili ich o wszystkim, co im powiedzieli arcykapłani i starsi. 24 Ci natomiast, gdy to usłyszeli, jednomyślnie wznieśli głos do Boga i powiedzieli: Władco,* Ty, który uczyniłeś niebo i ziemię, i morze, i wszystko, co w nich jest, 25 który ustami naszego ojca Dawida, Twojego sługi, powiedziałeś przez Ducha Świętego: Dlaczego zawrzały* narody, a ludy uknuły próżności? 26 Powstali królowie ziem i zeszli się razem przełożeni przeciw Panu i przeciw Jego Chrystusowi.* 27 Zeszli się bowiem naprawdę w tym mieście przeciw świętemu Słudze Twojemu, Jezusowi, którego namaściłeś: Herod* i Poncjusz Piłat* z poganami i plemionami Izraela, 28 aby uczynić wszystko, co Twoja ręka i Twoje postanowienie już wcześniej ustaliły, że ma się stać.* 29 A teraz, Panie, wejrzyj na ich groźby i daj Twoim sługom głosić Twoje Słowo z całą ufną odwagą, 30 gdy Ty wyciągasz rękę do leczenia i by działy się znaki i cuda przez imię świętego Sługi Twego, Jezusa. 31 A gdy się pomodlili, zatrzęsło się miejsce, na którym byli zebrani, i zostali napełnieni wszyscy Duchem Świętym,* i mówili Słowo Boże z ufną odwagą.

Codzienne życie wierzących

32 A u rzeszy tych, którzy uwierzyli, było jedno serce i dusza i ani jeden nie nazywał własnym tego, co posiadał, ale wszystko mieli wspólne.* 33 Przy tym apostołowie z wielką mocą składali świadectwo o zmartwychwstaniu Pana Jezusa,* a wielka łaska spoczywała na nich wszystkich. 34 Nikt też między nimi nie cierpiał niedostatku, ci bowiem, ilu ich było właścicielami gruntów lub domów, sprzedawali je, przynosili pieniądze uzyskane ze sprzedaży* 35 i kładli je u stóp apostołów; i rozdzielano każdemu zgodnie z tym, jaką miał potrzebę.*

Przykłady ofiarności Szczerość Barnaby i obłuda Ananiasza i Safiry

36 Józef zaś, nazwany przez apostołów Barnabą, co można przetłumaczyć jako Syn Zachęty, Lewita rodem z Cypru,* 37 po sprzedaniu posiadanej przez siebie roli przyniósł pieniądze i położył u stóp apostołów.

Słowo Życia

Piotr i Jan przed Wysoką Radą

1 Gdy Piotr i Jan przemawiali do zgromadzonych, podeszli do nich kapłani, wraz z dowódcą straży świątynnej i kilkoma saduceuszami. 2 Oburzyli się słysząc, że nauczają zebranych i głoszą im zmartwychwstanie w Jezusie. 3 Aresztowali ich więc, a ponieważ był już wieczór, zamknęli w więzieniu do następnego dnia. 4 Mimo to, wielu ludzi, którzy słuchali ich słów, uwierzyło w Jezusa, zwiększając liczbę samych tylko wierzących mężczyzn do około pięciu tysięcy. 5 Następnego dnia zebrali się w Jerozolimie przełożeni, starsi i przywódcy religijni, 6 a wśród nich: Annasz—najwyższy kapłan, Kajfasz, Jan, Aleksander i wszyscy inni, spokrewnieni z najwyższym kapłanem. 7 Postawili apostołów na środku i przesłuchiwali: —Jakim prawem i z czyjego polecenia to robiliście? 8 —Dostojni przywódcy naszego narodu!—odpowiedział Piotr, napełniony Duchem Świętym. 9 —Skoro przesłuchujecie nas dzisiaj z powodu dobrego czynu, dzięki któremu ten chory człowiek odzyskał zdrowie, 10 to wiedzcie—wy wszyscy i cały naród Izraela—że stoi on przed wami zdrowy dzięki mocy Jezusa Chrystusa z Nazaretu. Wy Go ukrzyżowaliście, ale Bóg wskrzesił Go z martwych. 11 To On jest tym, zapowiedzianym w Piśmie: „Kamieniem, odrzuconym przez budujących, który stał się kamieniem węgielnym, najważniejszym w całym budynku!”. 12 W nikim innym nie ma zbawienia!—dodał Piotr. —Bo nie dano ludziom na ziemi żadnego innego imienia, przez które moglibyśmy uzyskać zbawienie. 13 Przywódcy zdumieli się na widok odwagi Piotra i Jana. Przypomnieli sobie, że są to ludzie prości oraz niewykształceni i rozpoznali, że to oni przebywali z Jezusem. 14 Jednak widok stojącego z nimi uzdrowionego człowieka zamknął im usta. 15 Polecili więc im opuścić salę obrad i naradzali się między sobą: 16 —Co z nimi zrobić? Nie możemy zaprzeczyć, że dokonali cudu. Wiedzą o tym już wszyscy mieszkańcy Jerozolimy. 17 Żeby jednak nie rozchodziło się to dalej, zabrońmy im rozmawiania z kimkolwiek o Jezusie. 18 Wezwali ich więc ponownie i zakazali im mówić i nauczać o Jezusie. 19 —Sami oceńcie, co jest słuszne w oczach Boga! Powinniśmy słuchać was czy też Jego?—odrzekli Piotr i Jan. 20 —My nie możemy przestać mówić o tym, co sami widzieliśmy i słyszeliśmy od Jezusa. 21 Ponawiając groźbę, przywódcy wypuścili ich. Nie potrafili bowiem znaleźć takiego powodu do ich ukarania, który by nie oburzył ludzi. Wszyscy bowiem oddawali Bogu chwałę za to, co uczynił. 22 Bo przecież tylko On mógł cudownie uzdrowić człowieka, który od ponad czterdziestu lat był kaleką.

Modlitwa wierzących

23 Zaraz po uwolnieniu, Piotr i Jan poszli do innych wierzących i opowiedzieli im, co mówili najwyżsi kapłani i starsi. 24 Słysząc to, wszyscy jednomyślnie zawołali do Boga: —Panie, Stwórco nieba, ziemi, morza i wszystkiego, co istnieje! 25 Ty przez Ducha Świętego, ustami naszego przodka, króla Dawida, który był Twoim sługą, powiedziałeś: „Dlaczego wzburzyły się narody, i ludy zaczęły planować zło? 26 Ziemscy władcy zjednoczyli się do walki, a przywódcy zebrali się razem, aby wystąpić przeciw Panu i Jego Mesjaszowi”. 27 Tak właśnie stało się w tym mieście!—modlili się. —Oto król Herod i gubernator Poncjusz Piłat, wraz z Rzymianami i żydowskimi przywódcami, zjednoczyli się przeciwko Twojemu świętemu Słudze—Jezusowi, którego ustanowiłeś Mesjaszem. 28 I wypełnili wszystko to, co w swojej mocy i woli zaplanowałeś. 29 Zobacz więc, Panie, jak grożą Twoim sługom, i pozwól nam z odwagą głosić Twoje słowo, 30 gdy Ty będziesz uzdrawiał swoją mocą i w imieniu swojego świętego Sługi, Jezusa, dokonywał cudów. 31 Gdy skończyli modlitwę, budynek, w którym się zebrali, zadrżał. A wszyscy zostali napełnieni Duchem Świętym i odważnie głosili słowo Boże.

Wierzący dzielą się swoimi dobrami

32 Wszystkich wierzących łączyło jedno serce i jedna myśl. Nikt nie uważał tego, co posiadał, za swoją wyłączną własność, ale każdy dzielił się wszystkim z innymi. 33 Apostołowie z ogromną mocą opowiadali innym o zmartwychwstaniu Jezusa, a wszyscy wierzący doświadczali ogromnej łaski. 34 Nie było wśród nich nikogo, kto by cierpiał biedę, bo wielu posiadających ziemię lub domy sprzedawało je, 35 a pieniądze powierzało apostołom. I każdy otrzymywał tyle, ile potrzebował. 36 Tak uczynił Józef, Lewita pochodzący z Cypru, nazywany przez apostołów Barnabą (to znaczy: „tym, który jest zachętą dla innych”). 37 Sprzedał on swoje pole i pieniądze oddał apostołom.

Apostelgeschichte 4 | Pismo Święte Starego i Nowego Przymierza Słowo Życia