Psalm 49 | Pismo Święte Starego i Nowego Przymierza (literacki)

Pieśń o niemocy mocnych

Dla synów Koracha.

1 Dla prowadzącego chór. Psalm. 2 Posłuchajcie tego, wszystkie ludy! Wytężcie słuch wy, mieszkańcy świata — 3 Wszyscy razem i każdy z osobna,* Wy, bogaci, a także wy, biedni! 4 Moje usta przemówią mądrością, Z mego serca popłynie rozsądek. 5 Skłonię ucho do przypowieści I przy cytrze wyjawię zagadkę: 6 Dlaczego mam się bać w dniach nieszczęścia, Gdy otacza mnie podłość zdrajców, 7 Ludzi ufających swojej mocy, Zadufanych w ogrom swoich bogactw? 8 Przecież człowiek niczym nie wykupi swego brata, Nie jest w stanie dać Bogu za niego opłaty;* 9 Okup za duszę jest na to zbyt wysoki, A nikt przecież nie posiada aż tak wiele, 10 Aby sprawić, że ktoś będzie żył wiecznie I uniknie zejścia do grobu. 11 Każdy widzi, że i mądrzy umierają, Głupiec, prostak — wszyscy giną w ten sam sposób I bogactwo zostawiają ludziom obcym. 12 Mogli myśleć,* że ich domy są wieczne, Że mieszkania przetrwają pokolenia — Swoimi imionami mogli nawet nazywać jakieś kraje. 13 Człowiek jednak nie obroni się przepychem, Przypomina on bydlęta, które giną. 14 Taka właśnie jest droga pewnych siebie I tych, którzy wierzą w ich przechwałki. Sela. 15 Są jak owce, które wchłonie świat umarłych, Gdzie tylko śmierć będzie ich pasterzem — To prawi, gdy nastanie już poranek, będą nad nimi panowali* — A ich postać? Ta zniszczeje wśród umarłych, Nie pomogą im ich świetne pałace. 16 Lecz mą duszę Bóg wykupi z mocy śmierci;* To dlatego, że przyjmie mnie do siebie. Sela. 17 Nie bój się, kiedy ktoś się bogaci, Kiedy rośnie znaczenie jego domu; 18 W godzinie śmierci wszystko pozostawi, Nie zabierze z sobą ziemskiej chwały. 19 Choćby sobie za życia dogadzał, Był chwalony w chwilach powodzenia, 20 Dołączy do pokoleń swoich ojców, Którym dzień już nigdy nie zaświta. 21 Nie zrozumie tego człowiek zaślepiony swym przepychem, Przypomina on bydlęta, które giną.