Psalm 2 | Pismo Święte Starego i Nowego Przymierza (literacki)

Zwycięstwo Bożego Pomazańca

1 Dlaczego zbuntowały się narody, A ludy radzą daremnie? 2 Powstają ziemscy królowie I wspólnie spiskują książęta Przeciwko PANU i Jego Pomazańcowi:* 3 Zerwijmy ich więzy! Zrzućmy z siebie ich pęta! 4 Pan widzi z nieba ich śmieszność, Patrzy na nich z politowaniem! 5 W końcu przemówi do nich w swoim gniewie, A Jego uniesienie ich przerazi: 6 Ja ustanowiłem własnego króla na Syjonie, Mojej świętej górze! 7 Obwieszczam ten dekret PANA, Powiedział On do Mnie: Ty jesteś moim Synem, Ja Cię dziś zrodziłem. 8 Proś Mnie, a dam Ci w dziedzictwo narody, Oddam na własność ziemię po jej krańce. 9 Będziesz je łamał żelaznym berłem, Pokruszysz jak gliniane dzbany. 10 Teraz więc, królowie, okażcie rozsądek, Nie lekceważcie przestróg, wy, sędziowie ziemi: 11 Służcie PANU z bojaźnią, Cieszcie się, lecz drżyjcie! 12 Złóżcie hołd Synowi,* by się nie rozgniewał, A wy, abyście przez to nie zgubili drogi! Gdyż Jego gniew wywołać nietrudno, Szczęście zaś sprzyja tym wszystkim, którzy w Nim szukają schronienia.