Psalm 132 | Pismo Święte Starego i Nowego Przymierza (literacki)

Prośba o powodzenie króla

1 Pieśń pielgrzymów. PANIE, wynagrodź Dawidowi Cały jego trud,* 2 To, że przysiągł wobec PANA I że przed Mocarzem Jakuba złożył taki ślub: 3 Nie wejdę do mojego domu, Nie ułożę się na posłaniu, 4 Nie użyczę snu swoim oczom I nie dam się zdrzemnąć powiekom, 5 Póki nie znajdę miejsca dla PANA, Przybytku dla Mocarza Jakuba. 6 Oto usłyszeliśmy o arce w Efrata,* Znaleźliśmy ją na polach Jaar.* 7 Wejdźmy do Jego przybytków, Pokłońmy się u Jego podnóżka. 8 Wyrusz, PANIE, do miejsca swego odpoczynku — Ty i arka Twojej mocy! 9 Niech Twoi kapłani przywdzieją sprawiedliwość, A oddani Tobie niech wołają na wiwat! 10 Ze względu na swego sługę, Dawida, Nie odwracaj się od Twego pomazańca! 11 PAN potwierdził Dawidowi przysięgą, Z której się nie wycofa: Twojego potomka* Posadzę na twym tronie! 12 Jeżeli twoi synowie pozostaną w przymierzu ze Mną, Wierni postanowieniom, których ich nauczę, To również ich synowie Zasiądą na twym tronie — i tak będzie na zawsze — 13 Ponieważ PAN wybrał Syjon, Tam postanowił mieć mieszkanie: 14 To miejsce mego odpoczynku — na wieki; Tutaj osiądę, zgodnie z mym pragnieniem. 15 Jego zapasy hojnie pobłogosławię, Jego ubogich nakarmię chlebem, 16 Jego kapłanów przyozdobię zbawieniem, A w jego wiernych wzbudzę radość. 17 Tam też umocnię władzę* Dawida, Dam początek dynastii* mego pomazańca. 18 Jego nieprzyjaciół okryję wstydem, Nad nim natomiast lśnić będzie korona.