Nehemia 9 | Pismo Święte Starego i Nowego Przymierza (literacki)

Modliwa pokutna

1 W tym samym miesiącu, w dwudziestym czwartym jego dniu,* synowie Izraela zgromadzili się ponownie. Byli w trakcie postu, przybyli odziani we włosiennice i posypani prochem. 2 Potomkowie* Izraela odcięli się od obcych plemion i stanęli, aby wyznać swoje grzechy oraz winy swoich ojców. 3 Stojąc na swoich miejscach, przez czwartą część dnia czytali zwój z Prawem PANA, swojego Boga, a przez kolejną czwartą część dnia wyznawali grzechy i składali pokłony PANU, swojemu Bogu. 4 Na stopniu przeznaczonym dla Lewitów stanęli: Jeszua, Bani,* Kadmiel, Szebaniasz, Buni, Szerebiasz, Bani i Kenani i donośnie wołali do PANA, swojego Boga. 5 Lewici zaś, Jeszua i Kadmiel, Bani, Chaszabnejasz, Szerebiasz, Hodiasz, Szebaniasz i Petachiasz, wezwali: Powstańcie! Błogosławcie PANA, waszego Boga! [Błogosławiony niech będzie PAN, Bóg Izraela]* Od wieków — i na wieki! Błogosławili więc chwalebne Jego imię, wspanialsze niż wszystko, co można by ująć we wszelkim błogosławieństwie i uwielbieniu:* 6 Ty jesteś PAN, ten jedyny! Ty stworzyłeś niebiosa, stworzyłeś niebiosa niebios i wszystkie ich zastępy, wszystko, co wypełnia ziemię i wszystko, co mieszka w morzach, Ty także wszystko utrzymujesz przy życiu, a cały zastęp niebios Tobie składa pokłon! 7 Ty jesteś PAN — ten Bóg, który wybrał Abrama, wyprowadził go z Ur chaldejskiego i nadał mu imię Abraham. 8 Gdy stwierdziłeś, że jego serce jest Tobie wierne, zawarłeś z nim przymierze, że dasz mu ziemię Kananejczyków, Chetytów, Amorytów, Peryzytów, Jebuzytów i Girgaszytów, że dasz ją jego potomstwu,* i dotrzymałeś słowa,* bo jesteś sprawiedliwy. 9 Wejrzałeś potem na niedolę naszych ojców w Egipcie i wysłuchałeś ich wołania nad Morzem Czerwonym. 10 Dokonałeś znaków i cudów* na faraonie, na wszystkich jego sługach, na ludzie jego ziemi, bo widziałeś, z jaką butą traktowali Twój lud, rozsławiłeś więc swoje imię, podobnie jak to jest dzisiaj. 11 Rozdzieliłeś przed nimi morze, przeszli jego środkiem jak po suchej ziemi, tych zaś, którzy ich ścigali, wrzuciłeś w głębiny, jak kamień w potężne odmęty. 12 Potem w słupie obłoku wiodłeś ich za dnia, a w słupie ognia nocą, by oświetlić przed nimi drogę, po której mieli iść. 13 Zstąpiłeś też na górę Synaj, rozmawiałeś z nimi z nieba, nadałeś im sprawiedliwe prawa, sprawdzone pouczenia, dobre ustawy i przykazania. 14 Ogłosiłeś im też swój święty szabat, nadałeś przykazania i ustawy — całe Prawo za pośrednictwem swego sługi, Mojżesza. 15 Gdy byli głodni, karmiłeś ich chlebem z nieba, a gdy spragnieni, wydobyłeś wodę ze skały, pozwoliłeś im wejść i wziąć w dziedzictwo ziemię, o której przysiągłeś, że dasz im ją w posiadanie. 16 Lecz oni, nasi ojcowie, okazali się hardzi, nie chcieli zgiąć swoich karków* i przestrzegać Twoich przykazań. 17 Byli nieposłuszni, nie pamiętali o cudach, których dokonywałeś z nimi. Przeciwnie, byli uparci, wybrali sobie przywódcę, by wrócić z nim do niewoli — do Egiptu!* Lecz Ty okazałeś się Bogiem wielkiego przebaczenia, miłosiernym i litościwym, cierpliwym i wielce łaskawym — i ich nie porzuciłeś. 18 Nawet gdy uczynili sobie lanego cielca i powiedzieli: To jest twój Bóg, który cię wyprowadził z Egiptu! I kiedy popełniali przerażające bluźnierstwa, 19 Ty w ogromnym swoim miłosierdziu nie porzuciłeś ich na pustyni! Słup obłoku nie odstąpił od nich, prowadził ich za dnia; nie odstąpił słup ognia w nocy, wciąż im oświetlał drogę, po której mieli iść. 20 Swojego dobrego Ducha dałeś, by ich pouczał, swojej manny nie odjąłeś od ich ust, a gdy byli spragnieni, nie odmówiłeś im wody. 21 Przez czterdzieści lat ich utrzymywałeś, byli na pustyni, lecz nie odczuli braku: nie zużyły się ich ubrania i nie opuchły nogi. 22 Poddałeś im królestwa i ludy, przydzieliłeś odległe zakątki,* stąd wzięli w posiadanie ziemię Sychona, ziemię króla Cheszbonu, i ziemię Oga, króla Baszanu. 23 Ich synów pomnożyłeś jak gwiazdy na niebie i sprowadziłeś do ziemi, o której powiedziałeś ich ojcom, że do niej wejdą i że ją posiądą. 24 I rzeczywiście przybyli synowie, objęli ziemię w posiadanie, a Ty upokorzyłeś przed nimi jej mieszkańców, Kananejczyków. Wydałeś w ich ręce królów i ludy tej ziemi, by mogli postąpić z nimi według swojej woli. 25 Zdobyli warowne miasta, przejęli żyzną ziemię, posiedli domy pełne wszelkich dóbr, drążone cysterny, winnice, oliwne gaje i drzewa owocowe — w obfitości. Wówczas jedli i stali się syci, utyli, pławiąc się w Twojej wielkiej dobroci. 26 I wkrótce zhardzieli, zbuntowali się przeciw Tobie. Twoje Prawo rzucili za siebie, zabijali Twoich proroków, którzy przychodzili ich ostrzec, aby wrócili do Ciebie! Jednak nie odstąpili od swych okropnych bluźnierstw. 27 Dlatego wydałeś ich w ręce ich wrogów, a ci ich ciemiężyli. Lecz gdy w ucisku wołali do Ciebie, Ty wysłuchiwałeś ich z nieba i według Twego ogromnego miłosierdzia słałeś im wybawicieli, którzy im nieśli ratunek. 28 Ledwie jednak zaznali spokoju, znów dopuszczali się zła wobec Ciebie, dlatego znów wydawałeś ich w ręce wrogów, którzy ich brali we władanie. Wtedy kolejny raz zawracali, znów wołali o pomoc do Ciebie, a Ty wysłuchiwałeś ich z nieba i wyrywałeś z niewoli. Czyniłeś to zgodnie z Twym ogromnym miłosierdziem — wiele razy. 29 Ostrzegałeś ich, chcąc by wrócili do Twojego Prawa, lecz oni byli hardzi, nie słuchali Twoich przykazań. Grzeszyli przeciw Twoim rozstrzygnięciom — dzięki którym żyje ten, kto je wypełnia — pokazywali swe nieugięte ramię, wystawiali swój usztywniony kark — i nie słuchali. 30 Znosiłeś ich tak przez wiele lat, ostrzegałeś przez swego Ducha, czyniłeś to przez swoich proroków, ale nie chcieli słuchać, więc wydałeś ich w ręce ludów różnych ziem. 31 W swym ogromnym miłosierdziu nie położyłeś im jednak kresu, nie porzuciłeś ich, bo jesteś Bogiem miłosiernym i litościwym. 32 A teraz, Boże nasz, Boże wielki, potężny, wzbudzający lęk, dotrzymujący przymierza i łaski,* weź pod uwagę wszystkie te trudności, które spotkały nas i naszych królów, naszych książąt i naszych kapłanów, naszych proroków i naszych ojców — cały Twój lud, i to od dni królów Asyrii aż po dzień dzisiejszy. 33 Bo Ty jesteś sprawiedliwy we wszystkim, co nas spotkało — tak, postępowałeś wiernie. To my byliśmy bezbożni. 34 Nasi królowie i książęta, nasi kapłani i ojcowie nie wypełniali Twojego Prawa i nie zważali na Twe przykazania, lekceważyli Twoje przestrogi, przez które ich ostrzegałeś! 35 Gdy jeszcze byli w swoim królestwie i opływali w Twe wielkie dostatki, które im dałeś w ziemi rozległej i żyznej, roztaczającej się przed ich oczami — już wtedy nie służyli Ci i nie odeszli od swych niegodziwości. 36 Oto my dzisiaj jesteśmy niewolnikami w ziemi, którą dałeś naszym ojcom, aby korzystali z jej plonów i dóbr — my w niej jesteśmy niewolnikami! 37 Jej obfite plony służą królom, których ustanowiłeś nad nami za nasze grzechy. Oni panują nad naszymi ciałami, nad naszym bydłem według swojej woli — a my jesteśmy w wielkim ucisku!