Prediger 3 | Pismo Święte Starego i Nowego Przymierza (literacki)

W zgodzie z przemijaniem

1 Wszystko ma swój czas. Na każdą sprawę pod niebem przychodzi kiedyś pora: 2 Jest czas rodzenia i czas umierania; jest czas sadzenia i czas zbiorów. 3 Jest czas ranienia i czas leczenia; jest czas burzenia i czas budowy. 4 Jest czas płaczu i czas uśmiechu; jest czas żalu i czas tańca. 5 Jest czas rozrzucania kamieni i czas ich zbierania; jest czas pieszczot i czas rozłąki. 6 Jest czas szukania i czas straty; jest czas gromadzenia i czas wyrzucania. 7 Jest czas rozdzierania i czas zszywania; jest czas milczenia i czas mówienia. 8 Jest czas miłości i czas nienawiści; jest czas wojny i czas pokoju. 9 Jaki pożytek ma pracujący z tego, że się trudzi? 10 Znam to zadanie, z którego Bóg zrobił ludziom zajęcie. 11 Wszystko uczynił pięknym w swoim czasie, nawet wieczność włożył w ludzkie serca, tak jednak, aby człowiek nie mógł w pełni pojąć dzieła, za którego dokonaniem stoi Bóg. 12 Przekonałem się i wiem: Nic nie jest dla ludzi lepsze niż to, by iść przez życie radośnie i pożytecznie.* 13 Bo przecież darem Boga jest to, że człowiek może jeść i pić, i przy całym swym trudzie oglądać to, co dobre. 14 Wiem również, że: Wszystko, co Bóg czyni, trwać będzie na wieki — nic do tego dodać i nic ująć z tego. Bóg natomiast to czyni, aby się Go bano. 15 To, co było, znów będzie, a co ma być, już było, Bóg także poszukuje* tego, co szukane.* 16 I jeszcze to dostrzegłem pod słońcem: Miejsce prawa może zająć niegodziwość, a miejsce sprawiedliwości — przestępstwo. 17 I pomyślałem: Bóg będzie sądził sprawiedliwego i bezbożnego, bo na każdą sprawę jest pora — właściwa chwila na każdy czyn. 18 Pomyślałem dalej: Ze względu na synów ludzkich, aby ich poddać próbie,* Bóg chce im pokazać, że nie są lepsi od zwierząt. 19 Bo los synów ludzkich jest taki jak los zwierząt. Jak ci umierają, tak umierają tamte — i wszyscy mają takiego samego ducha.* Człowiek nie ma żadnej przewagi nad zwierzęciem. Bo wszystko jest marnością. 20 Wszystko zmierza do jednego miejsca. Wszystko z prochu powstało i w proch się obraca. 21 Kto wie, czy duch istot ludzkich wznosi się ku górze, a duch zwierząt zstępuje w dół, do ziemi? 22 Zauważyłem więc, że nie ma nic lepszego niż to, by człowiek cieszył się ze swoich dzieł — taki jest jego dział.* Bo kto może mu objawić, co stanie się po nim?