Jeremia 14 | Pismo Święte Starego i Nowego Przymierza (literacki)

Klęska suszy w Judzie

1 Słowo, które PAN skierował do Jeremiasza w związku z klęską suszy. 2 Płaczą mieszkańcy Judy, mdleją w bramach jej miast, rozpaczają, zgięci ku ziemi — z Jerozolimy unosi się krzyk! 3 Co zamożniejsi ślą służących po wodę, ale w zbiornikach jej brak. Wracają zatem słudzy z pustymi dzbanami, zawiedzeni i smutni, i w dłoniach skrywają twarz. 4 Ziemia spękana suszą, bo dawno nie było deszczu. Rolnicy zrozpaczeni, skrywają swój płacz. 5 Nawet łania na polu — rodzi i odchodzi, ponieważ nie ma trawy. 6 Dzikie osły stoją na nagich pagórkach, niczym szakale chwytają w nozdrza wiatr — i ich oczy gasną, bo nie mają co jeść. 7 Choć nasze winy świadczą przeciw nam, uczyń coś, PANIE, ze względu na Twe imię. Tak, liczne są nasze odstępstwa, zgrzeszyliśmy przeciw Tobie. 8 Nadziejo Izraela, jego Wybawco w czasie niedoli, dlaczego jesteś jak przybysz, ktoś obcy w tej ziemi, lub jak wędrowiec, który rozbija namiot na jedną noc? 9 Dlaczego jesteś jak człowiek zamarły w osłupieniu,* jak wojownik niezdolny, by ocalić? Przecież Ty, PANIE, jesteś między nami i Twoje imię jest nad nami wzywane* — nie opuszczaj nas! 10 Ale oto, co PAN mówi o tym ludzie: Tak lubili się włóczyć własnymi drogami, wtedy nie oszczędzali swoich nóg. PAN nie jest im przychylny, wspomina teraz ich winę i karze za grzechy. 11 Następnie usłyszałem od PANA: Nie módl się o powodzenie tego ludu. 12 Gdy będą pościć, nie wysłucham ich wołania, a gdy będą składać całopalenia i ofiary z pokarmów, nie okażę im przychylności. Przeciwnie, Ja sam ich wygubię mieczem, głodem i zarazą. 13 Wtedy powiedziałem: Ach! Wszechmocny PANIE, zauważ, co mówią im prorocy: Nie ujrzycie miecza! Nie spadnie na was głód! Owszem, zapewnię wam trwały pokój na tym miejscu. 14 A PAN mi odpowiedział: Ci prorocy kłamią. I to w moim imieniu. Nie posłałem ich, nie przekazałem im żadnych poleceń ani nie przemawiałem do nich. Ich widzenia są kłamstwem, ich wróżby nie mają wartości, prorokują sobie przed wami nic innego jak własne złudzenia! 15 Dlatego tak mówi PAN o prorokach, którzy prorokują w moim imieniu, chociaż Ja ich nie posłałem. Ponieważ mówią: Miecza i głodu nie będzie w tej ziemi — dlatego od miecza i głodu pomrą oni sami. 16 A lud, któremu prorokują, zalegnie w nieładzie ulice Jerozolimy, padły od głodu i miecza, i nie będzie miał kto grzebać ciał — ich własnych, ich żon, ich synów i ich córek. I tak wyleję na nich ich własną niegodziwość. 17 Przekaż im też to Słowo: Moje oczy zalewają się łzami dniem i nocą — nieustannie, gdyż wielką klęską została dotknięta dziewica, córka mojego ludu, ugodził ją cios bardzo bolesny. 18 Gdy wychodzę na pole, oto przebici mieczem, a gdy wejdę do miasta, tam gorączka głodowa. Tak, prorok oraz kapłan włóczą się do ziemi, której nie znają.* 19 Czy więc zupełnie odrzuciłeś Judę? Czy Twa dusza obrzydziła sobie Syjon? Dlaczego nas uderzyłeś tak, że nie da się nas uleczyć? Oczekiwaliśmy pokoju — a nie stało się nic dobrego; i czasu uleczenia, a oto groza. 20 Uznajemy, PANIE, naszą bezbożność i winę naszych ojców. Tak, zgrzeszyliśmy przeciw Tobie. 21 Nie pogardź nami, miej wzgląd na Twe imię, nie dopuść do zbezczeszczenia tronu Twojej chwały. Wspomnij, nie zrywaj z nami Twojego przymierza! 22 Czy są wśród nicości narodów dawcy deszczu? Albo czy niebiosa ulewę spuszczają same? Czy to raczej nie Ty, PANIE nasz i Boże? Właśnie na Ciebie czekamy, Ty czynisz to wszystko.