Hesekiel 2 | Pismo Święte Starego i Nowego Przymierza (literacki)

Powołanie

1 Ten, który przemówił do mnie, powiedział: Synu człowieczy! Stań na nogi, chcę do ciebie przemówić! 2 A gdy do mnie przemówił,* wstąpił we mnie Duch,* postawił mnie na nogi i usłyszałem, jak zwrócił się do mnie. 3 Synu człowieczy! — powiedział. — Posyłam cię do synów Izraela,* do zbuntowanego narodu! Zarówno oni, jak i ich ojcowie zbuntowali się przeciwko Mnie, odstąpili ode Mnie i trwają w swym uporze aż po dziś dzień! 4 Posyłam cię do potomków o hardej twarzy i upartym sercu — do takich właśnie Ja cię posyłam, a ty mów: Tak mówi Wszechmocny PAN! 5 A oni, czy zechcą słuchać, czy nie — ponieważ to zbuntowany ród — poznają, że prorok był pośród nich. 6 Co do ciebie, synu człowieczy, to nie bój się ich ani ich słów, chociaż otoczony jesteś cierniami* i ostami* i przebywasz wśród skorpionów. Nie bój się ich docinków i nie drżyj na ich widok,* ponieważ to zbuntowany dom! 7 Przekazuj im moje słowa — czy zechcą słuchać, czy nie — ponieważ są zbuntowani. 8 Ty więc, synu człowieczy, słuchaj, co Ja ci oznajmiam. Nie buntuj się jak dom buntu. Otwórz swoje usta i zjedz to, co ci podaję! 9 A gdy spojrzałem, zauważyłem wyciągniętą ku mnie rękę, a w niej zwój księgi. 10 Rozwinął go przede mną. Był on zapisany z obu stron. Były na nim wypisane skargi, słowa żalu i groźby.