Hiob 4 | Pismo Święte Starego i Nowego Przymierza (literacki)

Elifaz: Oskarżenie o bierność i grzech

1 Wtedy odezwał się Elifaz z Temanu:

2 Przemówię. Obym cię nie zmęczył. Ale któż zdoła wstrzymać się od słów?

3 Oto sam wielu pouczałeś, krzepiłeś opuszczone ramiona,

4 twoje słowa podnosiły upadłych, wzmacniałeś drżące kolana.

5 A teraz, owszem, sam jesteś dotknięty i bardzo tym umęczony, dopadło cię nieszczęście i jesteś przerażony.

6 Czy twoja bogobojność już nie jest ci oparciem, a nienaganność twej drogi nadzieją?*

7 Przypomnij sobie: Na którego z niewinnych przyszła kiedy zguba? Albo gdzie ostatnio wytępiono prawych?

8 Gdy sięgam wstecz myślą, to widzę, że kto orał bezprawie lub rozsiewał kłopoty, ten zbierał to, co posiał —

9 pod Bożym tchnieniem ginął. Podmuch Jego gniewu tłumił

10 porykiwania lwów, pomruki drapieżników, a lwiętom wypadały kły!

11 Najdziksze lwy ginęły, bo nie miały łupu, lwicom zaś uciekały szczenięta!

12 A ja posłyszałem słowo, wyłowiłem uchem Jego szept

13 w niepokoju nocnych widziadeł, gdy na ludzi spada twardy sen.

14 Strach mnie ogarnął i drżenie, lęk przeszył do szpiku kości,

15 wiatr musnął mi twarz, na ciele zjeżył się włos —

16 i stanął ktoś. Z wyglądu — nie poznałem. Jakaś postać przede mną! Chwila ciszy — i rozległ się głos:

17 Czy śmiertelnik może być sprawiedliwszy niż Bóg, a człowiek — czystszy od swego Stwórcy?

18 Skoro On swoim sługom nie dowierza i w aniołach widzi braki,

19 to co powiedzieć o tych z chat glinianych, wciśniętych w proch fundamentami?! Łatwiej ich zdeptać niż robaki!

20 Rozbici między rankiem a wieczorem, nikną na zawsze, bez śladu.

21 Sznurka szarpnięciem [namiot życia] złożony — zanim człowiek nabrał rozumu.

Biblia, to jest Pismo Święte Starego i Nowego Przymierza. Przekład literacki © 2018 Ewangeliczny Instytut Biblijny (EIB).