Hiob 17 | Pismo Święte Starego i Nowego Przymierza (literacki)

1 Mój duch wycieńczony, moje dni gasną, został mi tylko grób.

2 Wokół mnie szyderstwo, nocami ze mnie drwią.

3 Złóż u siebie, proszę, poręczenie za mnie, bo kto inny da za mnie rękojmię?

4 Ponieważ ich rozum* zamknąłeś dla rozsądku, z pewnością ich nie wywyższysz.

5 Ten, kto dla korzyści niszczy swych przyjaciół, będzie oglądał, jak gasną oczy jego dzieci.*

6 Ludzie zrobili ze mnie przedmiot swoich żartów, stałem się dla nich kimś, komu pluje się w twarz.

7 Osłabł ze zmartwienia mój wzrok, a wszystkie moje członki wyglądają jak cień.

8 Prawych to zdumiewa, niewinnych ponosi gniew na bezbożnych.

9 Sprawiedliwy zaś tym bardziej chwyta się swojej drogi; kto ma czyste ręce, ma coraz więcej sił.

10 Lecz zawróćcie, wy wszyscy, przyjdźcie, choć wiem, że nie znajdę między wami mędrca.

11 Moje dni przeminęły, moje plany upadły — nic nie pozostało z pragnień mego serca.

12 Po nocy dzień nastaje, a światło szybko zamienia się w ciemność.*

13 Czy czekam? Tak. Na świat zmarłych, on będzie moim domem. Już sobie w ciemności rozłożyłem posłanie.

14 Na grób zawołałem: Jesteś moim ojcem! a na robactwo: Matko! oraz: Siostro!

15 Gdzież więc moja nadzieja? Nadzieja?* Kto ją dostrzeże?

16 Zejdzie ze mną do świata umarłych, gdy razem zstąpimy do prochu.*

Biblia, to jest Pismo Święte Starego i Nowego Przymierza. Przekład literacki © 2018 Ewangeliczny Instytut Biblijny (EIB).